In de never ending klucht voor wat betreft de reparatie van de rolstoel werd ik onlangs weer gebeld door een mevrouw van welzorg:
“Ja hallo met mij, de mankepoot in blijde verwachting van 2 JUISTE voorwielen voor mijn rolstoel?”
“Goedemorgen, met een mevrouw van Welzorg, ik bel u voor het maken van een afspraak voor het vervangen van de voorwielen van uw rolstoel.”
“Nou, roept u maar mevrouw, ik ben reuze benieuwd”
“Uh, de wielen zijn nog niet binnen maar wel in aantocht dus ik wil graag alvast een reparatiedatum plannen!”
“Dat is goed te horen, als het nu ook een keer de JUISTE wielen zijn…”
“Ja hoor meneer, dat gaat deze keer echt goed komen, daar gaan we wel voor zorgen!”
Pfff, Wel voor Zorgen….. natuurlijk. We maken een afspraak en ik neem maar weer een afwachtende houding af.
De dag van de reparatie breekt aan, ik ga mooi op tijd uit mijn bed want wellicht komt ie vroeg. Daarbij werk ik deze dag thuis dus moet toch aan de slag.
Rond 10:00 uur gaat de deurbel, ik doe open en er stonden niet één maar twee monteurs voor de deur, beide trots het “Welzorg” embleem op de kleding dragend.
“Goedemorgen, meneer, wij zijn monteur 5 en 6 en wij komen voor het vervangen van uw voorwieltjes!” en kijkt meteen omlaag naar de wielen van mijn rolstoel.
“Goedemorgen heren, blij dat jullie er zijn voor deze nieuwe poging.”
“Ach” gaf monteur 5 aan “ik zie dat we vrij snel klaar zijn!”
“Ja hoor, dat snap ik wel” zei ik wijs, “het zijn immers maar 2 wieltjes.”
“Als ze tenminste passen” grapte ik er nog achteraan.
“Wat denkt u zelf?” en liet wel twee setjes met wieltjes zien
Sh*t, had ik dat al niet eerder iemand horen zeggen? Zo op het eerste oog zagen de wielen er overigens best goed uit, in ieder geval rond.
“Je gaat toch niet vertellen dat het wéér de verkeerde zijn?”
“Yep, helaas, die op uw stoel zijn softrollers en die we mee hebben zijn dat niet, oftewel bunkerhard. De een nog harder dan de ander en dat is géén rijden.”
Ik schoot letterlijk in een schaterlach “Man, man, man, dit is toch echt een hele lelijke klucht aan het worden en nu zijn er zelfs twee setjes wielen niet de juiste. Waar ligt dat nou telkens aan?”
“Aan de vorige monteur, die heeft dat dan verkeerd genoteerd!”
“Tja dat zei zijn voorganger ook al en die daarvoor gaf ook een ander de schuld!”
“Ja maar daarom sturen ze nu mij, ik heb 20 jaar ervaring met dit soort zaken”
Ik kijk beurtelings naar hem en naar zijn maatje. Die laatste stond met een smile op z’n gezicht alles ook maar te aanschouwen, wellicht een leerling. Wel goed dat hij nu mag meelopen met zo’n ervaren monteur, dat dan weer wel.
Wat te doen, wat te doen. Ik gaf aan dat ik wel graag vóór de Kerst de boel op orde wil hebben, want deze stoel gaat richting werk zodra mijn nieuwe stoel is geleverd. En dan moet ik telkens deze stoel weer mee naar huis nemen voor reparatie en dat is erg lastig met de taxi.
De monteur wist wel een oplossing: “Weet u wat, als het te lang duurt leveren we de wielen wel aan u en dan kan u ze er misschien op uw werk zelf wel opzetten?”
“Misschien is dat wel de beste oplossing, zolang het wel de juiste wielen zijn.” De beste man kon me niets beloven natuurlijk
Maar weer een belletje van die mevrouw van Welzorg afwachten en dan op naar monteur 7 en dat zou ik zomaar zelf kunnen zijn….Welzorg….zorg? Mwahh….