Winterbanden? deel 3 en tevens laatste deel

Ja hoorrr, het sneeuwt weer en het sneeuwt nu pittig ook! Helaas van de consulent van de gemeente voor wat betreft de winterbanden voor mijn rolstoel nog geen enkel spoor. Wellicht zijn ze al ondergesneeuwd.
Nou zei Christa van de week al dat ze eens zou gaan bellen met de gemeente. Ik ben daar zelf wat terughoudend in en wacht dan gelaten de consulent af, maar nu was bij haar het punt bereikt om op de barricades te springen en greep ze naar de telefoon:

“Met de mevrouw van het zorgloket van de gemeente Heerhugowaard, Stad van de kansen, waarmee kan ik u van dienst zijn”
“Dag mevrouw van het zorgloket, met Christa. Enig weken geleden zijn we bij u geweest voor winterbanden”
“Oh ja?”
“Ja en we hebben nog niets gehoord. En nu sneeuwt het dus en is mijn man aan huis gebonden want anders staat ie doelloos met z’n wielen rondjes te draaien in de sneeuw!”
“Tja, in Nederland sneeuwt het gelukkig niet zo vaak (kijkt nu blijkbaar uit het raam van het riante gemeentehuiskantoor), oh, nu wel. Maar dat is na het weekeinde wel weer weg”
“Mevrouw van het zorgloket, U gaat me toch niet vertellen dat we het hele weekeinde binnen moeten gaan zitten wachten totdat de sneeuw weg is? Misschien sneeuwt het volgende keer wel een maand, en dan?”
“Nou, uw man zal moeten leren leven met de beperkingen”
(de temperatuur in huize Mossinkoff loopt direct hoog op)
“Hoe kunt u dat in godsnaam zeggen tegen iemand met een beperking, u kunt zelf nog lopen, hij niet. En terwijl het probleem kan worden opgelost met iets simpels als meer profiel?”
“Nou we hebben als gemeente al met Welzorg gesproken en besloten dat we geen winterbanden gaan verstrekken”
“Oh dat is lekker, dat weten jullie dus al en wij niet??”
(de temperatuur loopt snel nog verder op)
“Nou, u kunt gerust zelf Welzorg bellen en banden bestellen”
“Het gaat dus zoals gewoonlijk weer over geld hè”
“Nou ja, niet direct denk ik toch?”
“Waar gaat het dan over? Niet wíllen helpen”
“Nee, tuurlijk niet, maar alles wat u zelf kunt doen/kopen zult u zelf moeten doen”
“Het gaat dus toch over geld?”
“Uh ja, blijkbaar toch wel”
“Zeg dat dan meteen. Nou onze dank voor alle (on)begrip en vooral ondersteuning, niet dus! Dag mevrouw van het zorgloket!”
“Dag mevrouw, en nog een prettig weekeinde”
Ja, ja…

Ondertussen is het kookpunt bij mijn meisje bereikt en heeft ze het gesprek gelukkig beëindigt in de wetenschap dat het op deze manier niet gaat gebeuren!

Heerhugowaard, stad van de kansen? Kansloos………..

Getagd , . Bladwijzer de permalink.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *