We staan bij een ontvangsthal. Vraag me niet welke, dat weet ik niet en kan ik ook niet meer zien. Er komen allerlei mensen uit de opengeschoven deuren. Ook mensen die ik ken want we begroeten ze. Geen idee wat er wordt gezegd behalve:
“Hé, hij is er ook” maar daarmee weet ik nog niet wie “hij” is, een beetje wazig allemaal…
Als de begroeting is gedaan loop ik weg, op wandeltempo, zonder al te veel haperen.
“Dat gaat goed zeg” hoor ik iemand in de verte zeggen.
“Ja hoor dat ken ik wel” en zet er wat meer vaart in. Sinds wanneer kan ik dit zo goed vraag ik me af.
Veel verder dan een paar tientallen meters kom ik niet want even later merk ik dat het bewegen onder de dekens toch best moeizaam is.
Langzaam kom ik bij mijn positieven en besef dat ik wakker wordt. Nog wel met in mijn hoofd het gegeven dat ik erg makkelijk liep. Maar ook die wetenschap ebt weg als ik de realiteit weer voor mijn kiezen krijg.
Het was weer een droom, zoals zoveel keer al is gebeurd. Toch koester ik dan maar die momenten, weliswaar in mijn slaap, maar wel lopend!
Tjonge, maffe gewaarwording moet dat zijn René. Het tegenovergestelde van de variant waarbij je droomt dat je achterna gezeten wordt en niet kunt lopen. Het menselijk brein is een mooi ontwerp, maar wel met een eigen wil!
Jezus Rene wat een verhaal, en dat van zo’n k*tmug.
Blijf dromen, heb je enig idee hoe krachtig dat kan zijn.
Wij laten ons nogal eens beperken door ons denken, het is een enorme uitdaging om anders te denken. Wij hebben ongekende mogelijkheden en zijn te wonderen in staat. Google eens naar Bruce Lipton een bevlogen celbioloog. Groeten Auke
tot wonderen spoel…