Over mijn meisje heb ik al een tijdje niets geschreven. Dat wordt dus wel eens tijd, vooral omdat er wel weer reden voor is. Ze heeft namelijk al geruime tijd veel last van haar nek met uitstralende pijn naar haar arm.
Ondertussen is er al een aardig traject doorlopen, je kent dat wel, eerst naar de huisarts, die kan niet meer een MRI aanvragen tegenwoordig dus eerst maar een röntgenfoto. Uitslag (via een vervangende huisarts) artrose. Niets aan te doen, leer er maar mee leven. En bedankt.
Pijnstilling wordt lastig want het meeste vloekt met haar andere medicijnen en de rest kan ze niet goed tegen. Na een poosje lijdzaam door ploeteren toch maar wéér naar de huisarts.
“Probeer maar een paar weken fysiotherapie” is de volgende stap.
Zo gezegd zo gedaan, de therapeut heeft aardig wat aan haar nek gesleuteld, aan haar hoofd getrokken om ruimte te krijgen maar het werd alleen maar erger.
Dus hup, weer naar de huisarts. Nu een verwijzing naar de neuroloog gekregen want het gaat toch wel erg op een nekhernia lijken. De daaropvolgende MRI wijst dat dan ook uit en wel een tweetal herniaatjes. Daarnaast staan er twee wervels zonder tussenwervelschijf op elkaar, die is namelijk verwijdert tijdens de vorige hernia operatie. Het was toen de bedoeling om een zogenaamde “disc” te plaatsen ter vervanging van de tussenwervelschijf, maar helaas paste die niet. En dan eindig je gewoon zonder.
Volgende week moet ze naar de neurochirurg, en die moet gaan bepalen of er weer geopereerd wordt. Zo niet (vanwege risico bijvoorbeeld) dan volgt een bezoek naar de pijn-poli waar ze kunnen proberen een zenuwblokkade aan te leggen, waardoor er gewoonweg geen pijnprikkel meer naar de hersens gaat.
Al met al weer een beroerde tijd voor haar, ik zie haar lijden onder de pijn en dat is niet fijn. Ik hoop dan ook dat het snel opgelost kan worden.
Zoals ik voor mezelf HIER al een epistel heb geschreven over hoe je de mist in kunnen gaan met hoe mensen je zien en een eigen inschatting gaan maken over hoe zij denken dat het met je gaat (lange zin hè), zo gaat het met Christa ook vaak. En daar doet ze zelf nog een duit in het zakje ook. Als je namelijk dingen vergeet als gevolg van de CVA’s vind je dat lastig en ga je dat camoufleren. Daar is ze dan ook heel goed in geworden.
Zo lacht ze gewoon mee als er herinneringen worden opgehaald over een weekendje met de meiden (ook wel de “sneetjesclub” genoemd, tja, ik verzin het niet!), terwijl ze er bar weinig van kan herinneren. Of ze praat lekker mee over de film van gisteravond, ze heeft echter geen idee meer waar die over ging.
Aan de andere kant wordt ze heel verdrietig bij elke confrontatie wanneer ze iets niet meer kan herinneren. Maar dat laat ze mooi niet merken.
Als je dat op die manier doet krijg je hetzelfde probleem als dat ik heb ondervonden, het gaat blijkbaar véél beter al. Nou, niets is minder waar, het is niet beter en het wordt niet beter. Ze wordt alleen slimmer in verbloemen. En dat weet ze zelf als geen ander, dat dan weer wel……