Gisteren was het dan zover, een bezoek aan de reumatoloog waar we de uitslagen van alle onderzoeken te horen kregen. Misschien dat er een meer concrete oorzaak boven water kwam voor de pijnklachten van mijn meisje.
Nou ja, liever ook weer niet want dan is er blijkbaar meer aan de hand. Dan kan je nog beter met de diagnose “fibromyalgie” blijven zitten. Een aandoening waarvan een hoop mensen denken dat het tussen de oren zit. Vooral omdat het een soort verzamelnaam is van pijnklachten waarvoor geen concrete oorzaak te vinden is.
Aldaar dus aangeschoven werkten we samen met de zeer aardige reumatoloog het lijstje onderzoeken af:
“Nou mevrouw Mossinkoff, de bloedonderzoeken geven geen spóórtje reuma te zien”
Dat klonk gunstig!
“De foto’s van uw voeten en handen geven ook geen aanleiding tot klachten dus dat is ook goed!”
Hoppa, 2-0 dus!
“De torax foto waar uw longen op staan geven ook geen echt rare reuma zaken, behalve dat de radioloog wel een paar kleine plekjes op uw rechter long heeft gezien. Maar hij schrijft in zijn rapport dat het vermoedelijk granulomen zijn ofwel restanten van ontstekingen”
Vermoedelijk? Huh, mijn meisje heeft nog nooit een longontsteking gehad. Tja, als je “vlekjes op de longen” hoort gaan onmiddellijk de alarmbellen rammelen. Tuurlijk, is waarschijnlijk niets maar zo werkt het, bam: alarmbellen!
De reumatollog zag dat ook wel en probeerde te redden wat er te redden viel:
“Weet u wat? Dit ligt buiten mijn expertise dus ik overleg even met de longarts”
En zo zijn we getuige van zijn korte gesprekje waar we meteen in opvangen dat het wellicht toch wel goed is om wat verder te kijken en voor we het weten staan we buiten met een afspraakformulier voor de longarts, en daar gingen we toch echt niet voor heen! Maar goed, er was gelukkig géén reuma vlekje te vinden.
De longartsenbaliemedewerkster gaf aan niet meteen een afspraak te kunnen maken want “de arts moest eerst bekijken welke onderzoeken er allemaal geïnitieerd moesten worden!”
Goeiedag zeg, wat gaat er allemaal gebeuren!?
Met een “We bellen u met een datum en tijd” dropen we af, nog niets wijzer helaas.
Eenmaal weer in de auto naar huis ben je wel een beetje down na zoiets. Hadden we niet al genoeg?
Thuisgekomen hing de longartsenbaliemedewerkster al vrij rap aan de telefoon met een afspraak voor de volgende dag.
“Was er haast geboden ofzo?” verzinnen je hersens dan meteen, want ja, het alarm was nog niet stil!
Afijn de volgende dag was dus vandaag en de longarts begreep onze ongerustheid goed. Ze sprak geruststellende woorden: “Als ik die foto had gezien had ik er verder niets mee gedaan. Ik heb ook overlegd met collega’s en die vonden dat ook, ik hoop dat dat u wat geruststelt”
Inderdaad wel geruststellend ja, want je gaat er vanuit dat zij het wel weet! Ze was alleen nog niet uitgesproken en zoals altijd bewaren ze het beste voor het laatst:
“Maar ik heb geen referentie dus we gaan over drie maanden weer een foto maken en als de plekjes niet groter zijn geworden dan is het inderdaad niets”
Met een afspraak voor over drie maanden op zak zijn we weer huiswaarts gekeerd. Gerustgesteld? Ja best wel, maar dat weten we over drie maanden pas echt.
In mijn vorige schrijfsel zei ik dat de tijd vliegt. En nou maar hopen dat de komende drie maanden ook zo snel gaan…………
