Een stormachtig begin

Gister was het dan zover, Samantha en Roy zijn aan elkaar geklonken door de ambtenaar van de burgerlijke stand. Na de korte ceremonie natuurlijk bruidstaart eten welke was gemaakt door PATRICIA, waarvoor veel dank. Erg mooi en lekker. De taart dus hè!

Voor de foto’s hadden de tortelduifjes gekozen voor vlindertuin VLINDORADO in Zwaagdijk, het kon namelijk wel eens regenen. Dat bleek later een fiks understatement.
Binnen was het lekker droog en warm en mooi licht door de witgeschilderde ramen van de kas. We hebben daar gezellig en ontspannen een klein uurtje rondgehobbeld, zo nu en dan geërgerd door medebezoekers die het nodig vonden om regelmatig ook in beeld te zijn. Vooral die mevrouw met een knalrode broek, die is er tenminste niet zo gemakkelijk uit te fotosjoppen tussen dat groen, grr. Maar goed, zo gaat dat dan, de tuin is voor iedereen toegankelijk, dus je kunt er niet al te veel over roepen.

Het broodnodige feestje, want zoiets moet gevierd, zou plaatsvinden in en om Samantha’s ouderlijk huis, de woning van Pa Henk en Mevrouw H (zoals Roy zijn schoonmoeder steevast noemt). Er was gerekend op een mannetje of 65, dus er moest ruimte zijn.
Pa Henk had in de achtertuin een waar tentenkamp in elkaar gesleuteld welke bestond uit een drietal partytenten en daaroverheen nog twee grote lappen zeil. Dit alles stevig bij elkaar gebonden met waslijn en sjorbanden.
Wie doet je nog wat zou je denken. Nou, de weergoden bijvoorbeeld, die waren ons namelijk die dag niet echt goed gezind helaas. Windkracht 9 is toch best heftig en heeft aan het kampement zitten rukken totdat het bouwwerk zich een klein uurtje voor aanvang feest overgaf en op z’n rug kwam te liggen. We zagen het arme gevaarte met twaalf poten tegelijk een meter of twee los van de grond komen. De zeilen erboven, met bloed zweet en tranen door Pa Henk vastgezet, braken los en er was geen houwen meer aan. De hele zooi aan puin!

En dan staat er binnen een uur zo’n 65 man voor je neus, wat te doen, wat te doen (dit zijn overigens de momenten dat een lichamelijke beperking zoals de mijne een mens erg in de weg kunnen zitten. Nou had ik wel gezellig in de tuin een scheerlijn kunnen vasthouden maar dan had ik waarschijnlijk met rolstoel en al in de tuin van de buren gelegen en dat had de situatie niet echt vooruit geholpen)
Afijn, het tentenkamprestant (en weer zo’n mooi Wordfeudwoord) werd uiteindelijk vakkundig in een hoek van de tuin gefrommeld waar het verder geen kwaad kon. Hierna is met gezwinde spoed de kamer leeggehaald om even later alle sta-tafels, drank- en etenswaren naar binnen te sjouwen. Een paar minuten voor zeven was het klaar en kon de ongeduldig trappelende meute feestgangers naar binnen.
En zoals gezegd, het waren er veel voor in een huiskamer. De temperatuur liep in korte tijd pittig op, want wat wil je met een kleine zeventig kacheltjes van zo’n 36 graden. Maar het was evengoed erg gezellig en vooral knus, èrg knus. Het werd natuurlijk alsnog een erg leuke avond.

Het is al met al een stormachtige, heftige maar ondanks dat een leuke dag geweest. Komende week ga ik aan de foto’s en het album werken in mijn laatste vakantiedagen. Daar gaan nog wel een paar uurtjes inzitten maar dan heb je wel wat…..