Moe tot 2018

Ik ben moe! Hoe dat komt? Ach, zoals zoveel mensen dat hebben, een brak lijf, druk op het werk, slecht slapen, veel te doen hebben, je kent het wel. Het is ook niet erg om het druk te hebben of je stinkende best te doen om er wat van te maken. Daarbij, je moet wel, want een ander doet het niet voor je.
Maar soms wordt je wel eens in een situatie of gesprek terecht waardoor je gedachten hierover subiet onder een donkere wolk komen te hangen. Een tijdje geleden heb ik dit al eens gehad (LEES HIER) en zo ook weer van de week:

Ik strompel brak uit te de auto na een therapiesessie en doe een poging om de rolstoel weer in elkaar te sleutelen. En met een rug die aanvoelt als een stuk hard rubber waar ze met enig geweld op hebben staan rammen is dat geen pretje.
Uit mijn ooghoek zie ik iemand aan komen lopen en hoor hem “Zo dat gaat wel beter hè, je gaat helemaal zelf met de auto!?” zeggen.
Nou ja, beter, beter, dacht ik nog na de vierde pijnscheut en zeg “Uh, nee hoor, dit doe ik al een jaar of drie zelf, naar therapie lukt dat wel, is hier in het dorp hè”
“Oh, ik dacht dat je altijd met het busje werd gebracht en gehaald”
“Nee hoor, dat is naar mijn werk. Ik kan namelijk niet goed los rechtop zitten en die afstand is dan wel even een belasting als ik dat op dagelijkse basis moet doen”
“Ja, ja, ik snap het, nee joh dacht dat het therapie was” zei hij, al hangend tegen een auto en een peuk in zijn hand en een uitstraling dat ie duidelijk niet veel om handen heeft.
“Ja, ben zelf 100% afgekeurd hè” zei hij op zo’n vanzelfsprekende manier dat het zou moeten passen binnen het beeld van vorige week toen hij zijn voortuin opnieuw aan het straten was. Nou niet echt kan ik je vertellen!
“Oh?” zeg ik wijs “wat heb je dan?” wetende dat je niet altijd kan zien of iemand iets mankeert, we weten er hier alles van. Die vraag had ie blijkbaar toch niet zo rechtstreeks verwacht want het vanzelfsprekende was wel een beetje weg nu.
“Uh, ja, nou, uh, een paar jaar geleden heb ik ruzie met mijn baas gehad en kon ik niet meer werken. En toen zat ik zomaar bijna twee jaar in de ziektewet en toen heeft het UWV me in de Wajong gedaan om toch maar inkomen te hebben”
Huh?? dacht ik?? Dat dat kan! Nou weet ik de regels rond de Wajong niet maar kan me voorstellen dat dit niet de bedoeling kan zijn.
“Dus je kan wel werken?” vraag ik voorzichtig.
“Welja, ik mankeer niets maar overal waar ik wil werken nemen ze me niet vanwege die Wajong”
“Maar dan ga je toch gewoon naar het UWV en vraag je of dat UWV/Wajong vlaggetje weggenomen kan worden? Lijkt me geen probleem. Of je zegt bij een sollicitatie er niets over, wat niet weet….”
“Ach, in 2018 wordt ik herkeurd en dan zal het wel goed komen”
Gtvrdmme, in 2018? dacht ik, dat duurt nog drie jaar en tot die tijd doet die rukker dus niets!! En of er daarna veel zal veranderen is ook maar weer de vraag!
En dat zegt ie tegen iemand die met z’n brakke lijf z’n stinkende best doet om z’n restcapaciteit (ja zo heet dat dan) volledig te benutten in deze maatschappij maar aan het einde van de week helemaal verrot is en en en……’rustig ademhalen….denk om je hart’
Zijn meisje loopt ook al zo wezenloos rond hun (koop)huis met een bos kinderen. Je snapt niet dat het kan…..

Je snapt het, dit gesprek werd niet zo heel lang, want een mens gaat dan lelijke dingen zeggen en dat druist in tegen mijn integriteit. Die heb ik gelukkig nog en dat soort lui helaas niet. Ik prijs me gelukkig, maar rolde wel met een vieze smaak ons huisje binnen. Eerst maar eens koffie en naar mijn eigen mening wel verdiend!