10 jarig jubileum Westnijl virus/CVA

De tijd vliegt als je lol hebt, het is 22 september en op de kop af 10 jaar geleden dat ik het ziekenhuis in rolde, totaal niet wetende wat ik mankeerde.
Het bleek uiteindelijk een besmetting geweest met het Westnijl-virus (WNV). Op zich zou dat niet zo’n probleem hoeven te zijn maar ik behoorde tot de gelukkigen 0,5% waarbij het virus een bloed barrière doorbroken heeft en in mijn ruggenmergvocht terecht is gekomen. Resultaat:  een hersenvlies ontsteking en schade aan mijn ruggenmerg en worteluitlopers op L1 niveau. Hoe en wat toentertijd kun je HIER lezen.
Ik heb in de titel van dit schrijfsel het woord “jubileum” gebruikt, maar wellicht mag dat alleen bij leuke zaken 😉
Want leuk was/is het natuurlijk allemaal niet, maar het feit dat ik nog levend in de rondte rol maakt het voor mij toch een jubileum.

Maar dit schrijfsel gaat zeker niet alleen over mijzelf, de ziekenhuis/Heliomare periode was vooral voor mijn meisje en ook voor zoon Roy een ontzettend belastende. Veel heen en weren van huis naar ziekenhuis en Heliomare en dat heeft absoluut een wissel op hun getrokken. Vooral de eerste dagen in het ziekenhuis, toen het niet eens duidelijk was of ik het zou overleven, moeten loodzwaar geweest zijn. Ik lag zelf onder zeil, maar kan me er veel bij voorstellen.

Voor Christa was die periode en ook lang daarna een hel, ze had zoals de meeste mensen wel weten in het jaar daarvoor (2010) tot twee keer toe een herseninfarct gehad, met alle gevolgen van dien. Ik had in het daaropvolgende jaar veel taken van haar overgenomen om de boel een beetje vlot te kunnen trekken en het Westnijl virus had geen ongelukkiger moment uit kunnen kiezen om mijn lijf binnen te dringen om de boel daar intern wat te verbouwen.
De gevolg was dus dat mijn ondersteuning aan mijn meisje toen meteen wegviel. En aangezien zij in die periode nog aardig de weg kwijt was, ging dat natuurlijk niet goed en was er externe hulp nodig. Die heeft ze gelukkig ook gekregen, al was het na wat aandringen links en rechts.

We hebben in de afgelopen jaren, en zeker in het begin na ruim 6 maanden van mijn afwezigheid, het hele leven opnieuw moeten uitvinden en herinrichten, alles was anders geworden.
Neem alleen maar het doen van de week-boodschappen, dat kon Christa niet meer alleen, en nog steeds niet, en ik krijg de boodschappen niet zomaar even in en uit de auto. Dus doen we dat tot op de dag van vandaag samen. Gewoonweg noodzakelijk.
Ook het huishouden (in de breedste zin van het woord) ging zeker in het begin niet goed. Dus kwam er een werkster voor 2 dagen. Maar op een gegeven moment heeft Christa toch de kracht gehad om dat weer zelf te doen. Dat kost moeite, maar in een vaste structuur lukt dat. Wordt van die structuur afgeweken, dan gaat het snel mis.
Dat geldt overigens nog steeds voor alles, wat niet strak gepland staat, gaat vaak de mist in en worden afspraken gemist, medicijnen niet ingenomen of ontstaat er lichte paniek. Om die reden hebben we ook een complete keukenkastdeur tot een waar planbord omgetoverd waar de hele week op staat gekalkt, houvast dus.
Ik kan niet anders dan zeggen dat ik een ontzettende bewondering heb voor mijn meisje en hoe zij toch met alle struggels omgaat en de energie heeft om door te gaan. Niet alleen met mijn beperkingen maar zeker die van haarzelf, waarbij ze ook nog sport en dit ook nog organiseert voor anderen, chapeau!

In de afgelopen 10 jaar hebben we ook kunnen merken hoe de mensen om ons heen reageerden. En dat was heel divers. Zo hebben we “vrienden” maar ook familie verloren die er niet mee om konden/wilden gaan, maar ook gemerkt dat we hele fijne mensen om ons heen hebben.
En natuurlijk zijn er ook nu nog mensen die geen idee hebben hoe het werkelijk bij ons gaat en niet snappen dat er veel baat is bij structuur en regelmaat en dat er met regelmaat praktische ondersteuning bij ons nodig is. Maar goed, hoeveel kun je verwachten van een medemens 😉

We hebben gelukkig al die jaren heel veel zelf kunnen doen, weliswaar met enorme moeite, maar vaak lukt het en we doen dat nu nog steeds.
Maar we kunnen ook nog steeds een heleboel niet, maar proberen het meestal toch, tegen beter weten in. En dan kom je er weer achter en worden met de neus op de feiten gedrukt, iets wat nog steeds erg confronterend kan zijn, al laten we dat niet altijd merken. Die dingen doe we dan maar niet meer of op z’n minst anders.

We zijn uiteraard dankbaarheid verschuldigd aan iedereen die af toe een helpende hand toeschieten en zeker diegene die in het begin geholpen hebben om de boel weer op te starten.
Maar ook ben ik enorm dankbaar dat mijn baas (Tata Steel IJmuiden) mij weer een werkplek heeft gegund voor de 20 uur die ik aan capaciteit heb om te werken, super! Ik hoop alleen dat de huidige perikelen rondom ons bedrijf er niet voor gaan zorgen dat ik mijn tijd daar niet uit kan dienen.
Ook de fijne mensen van de Bietenhaven waar Christa in een leuk team is opgenomen en daar zeer van kan genieten.

Zo zie je maar, er kan veel tegenzitten in je leven maar op een gegeven moment ben je zo weer 10 jaar verder. En we hopen er nog een paar decennia aan vast te plakken, maar je weet nooit wat er voor je in het vat zit.
Wat ik wel weet is dat veel relaties struikelen in een soortgelijke situaties en kapot gaan. Bij ons is dat omgekeerd en zijn we er nog veel sterker uitgekomen als dat we erin gingen, alhoewel dat ook al erg goed was. Onze band is sterker dan ooit en dat we morgen 38 jaar getrouwd zijn is daar wel het bewijs van…

 

Getagd . Bladwijzer de permalink.

Één reactie op 10 jarig jubileum Westnijl virus/CVA

  1. John Mossinkoff zeggen:

    Zo prachtig om dat zo allemaal the lezen,en dat je zo samen er sterker boven op gekomen ben.Ik sta zelf nu dat ik meer en minder zelf can doen en Betty in de brink moet springen. Het is niet te verglijken met de problemen die jullie door moesten gaan.Wij wensen jullie samen congratulations met het 38 jaar huwelijk en nog vele jaren in geluk en voorspoed.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *