Christa is afgelopen maandag weer voor de eerste keer naar het werk geweest. Een maand na de vorige en hopelijk laatste cva. Met afgebakende taken en gekoppeld aan een collega gaat het zo te horen goed.
In het dagelijks leven zien de mensen om ons heen niets of niet zoveel aan haar. Gelukkig maar denk je dan, maar de waarheid ligt toch wel wat genuanceerder. Natuurlijk is het goed dat er aan de buitenkant niets te zien is, de beelden van mensen met hangende mondhoeken, lopend met een stok of zittend in een rolstoel kennen we allemaal wel.
Echter juist doordat er niets is te zien hebben mensen al snel het idee dat het allemaal wel mee valt. En dat gaat nou echt mank. Want schade is er wel degelijk.
Door die schade komen er veel dingen, die om haar heen gebeuren, niet door en niet opgeslagen. Waardoor ze dus veel dingen niet onthoudt. Niet omdat het geheugen niet goed is maar wel het mechanisme om dingen in haar geheugen te krijgen. Als het te snel gaat of er is teveel afleiding op dat moment lukt dat dus niet. Erg lastig maar je kunt het haar niet aanrekenen natuurlijk. Helaas, als het gebeurt laten ze je vaak wel op een subtiele manier merken dat je weer eens wat “vergeten” bent.
Je merkt gewoon aan mensen dat ze het vervelend vinden als je bepaalde dingen niet of niet meer weet.
En dat valt tegen, dat kun je er ook nog wel bij hebben. Moraal van het verhaal? Vul dat zelf maar in……
