Kom je thuis, denk je even lekker te relaxen, staat er bij binnenkomst een mannetje of 30 in huis en tuin. Nou wil het toeval dat ik wel van een feestje hou, dus dat kwam goed uit! 🙂 Mijn meisje en iedereen die haar geholpen heeft, hebben er ongelofelijk hun best op gedaan. Familie, vrienden, buurtjes, collega’s, fotofreaken, het was een erg leuke thuiskomst op deze manier. Het leek wel een verjaardag want er waren veel cadeautjes, veelal in de vorm van een flesje wijn. Goh, nog zo’n toeval, daar lust ik toevallig wel pap van, dus ook dat kwam goed uit…..
We zijn net klaar met het opruimen van de puinhopen die zo’n partijtje achter kan laten, het kan de pret echter niet drukken.
Thuis dus, definitief. Einde van het tijdperk van zes weken ziekenhuis en vijf maanden Heliomare. Was het vervelend? Om van huis te zijn absoluut ja, maar ik heb er ook veel geleerd. Van en over anderen maar vooral over mezelf. Daarbij heb ik in de vijf maanden dat ik daar verbleef ontzettend leuke en fijne mensen leren kennen, allemaal mensen met hun eigen leed maar wat is het goed om dat te kunnen delen met elkaar. Niet alleen leed natuurlijk, we hebben ook wat afgelachen, vaak om onszelf.
Gisteren dan toch afscheid moeten nemen, ik heb het droog gehouden maar het was op het randje. Koos, Miriam, Carla, Lisette, Hanneke en iedereen die ik vergeet persoonlijk te noemen: bedankt voor alle gesprekken, fijne borrel momenten, noem maar op. We zijn een ervaring rijker.
Natuurlijk ook veel dank aan alle artsen, therapeuten, psychologen, maatschappelijk werkers en arbeid re-integratie medewerkers!
Ik wil ook iedereen bedanken voor alle belangstelling in de afgelopen maanden. De bezoekjes, kaarten, telefoontjes, het is erg fijn om op die manier een hart onder de riem gestoken te krijgen.
