Een nieuwe werkweek is aangebroken en ik kijk uit het raam om te zien of de taxi om mij naar Tatasteel te vervoeren al is gearriveerd. Er staat inderdaad een zwarte taxi in de parkeerhaven aan de overkant met een chauffeur achter het stuur liggend. Ja, liggend want ik zie door het zijraam net aan z’n donkere kruin. Oké, op stap dan maar.
De chauffeur merkt mij pas op als ik over een tweetal goten ben gekluund en een klap op de achterklep heb gegeven.
“Mag ik voorin of achterin instappen chauffeur?”
“Ik maak helemaal niks uit hier, ik heb niks te vertellen!” mompelt de man en doet de rechter achterdeur voor me open. Mhh, dat beloofd een fijne rit.
Nadat hij mijn karretje in de achterbak heeft gefrommeld stapt de man weer achter het stuur en meldt:
“Ik heb geen zin” meldt de man luidruchtig.
Daar reageer ik maar niet op!
“De auto heeft ook geen zin!” zegt hij, al zoekende naar reactie van mij.
“Heeft je baas dat dan op elkaar afgestemd?” vraag ik bijdehand.
Daar reageert híj dan maar weer niet op en we vertrekken. Een meter of 30 voor de Amstel alwaar we linksaf moeten, klinkt de vrolijke en beleefde doch dringende stem van het navigatievrouwtje: “Sla híer linksaf alstublieft!”.
“DAT KAN NIET” roept de chauffeur “DAN RIJ IK DE VOORTUIN VAN ZIJN BUURVROUW IN!”
Niet wetende hoe te reageren mompel ik iets in de trend van “dat zal ze inderdaad niet fijn vinden”
“Ik heb helemaal geen zin, zet de auto straks aan de kant en ze zoeken het maar uit, ga gewoon een uur slapen” en laat direct het stuur los, slaat een kruis om aan te geven dat dit wellicht wel eens een heftige rit kan gaan worden.
Het zweet breekt me nog niet uit maar we moeten nog een kilometer of 35 met elkaar in deze auto vertoeven.
De chauffeur bleek grote behoefte te hebben om de belevenissen en oorsprong van zijn rotdag met me te delen en zijn weekeinde bleek dan ook doorspekt te zijn geweest met verschrikkingen zoals inspanning door allerlei klussen alsmede vroeg opstaan om te moeten werken en gaf aan dat alles hem zeer deed door de spierpijn. Om dat een tikkeltje kracht bij te zetten sloeg hij diverse keren tijdens de rit hard op zijn rechterbeen om het daarna uit te schreeuwen van de pijn. Dat had ook al gelukt zonder te hebben geklust want hij sloeg best hard!
Ook de medeweggebruikers kregen een verbale veeg want daar deugde natuurlijk helemaal niets van. De een reed te langzaam en weer een ander werd bruut gesneden omdat hij nou eenmaal pijn had en daarnaast vond dat inhalend verkeer voor ging.
Gelukkig werd het rijgedrag gedurende de rit relatief steeds beter en had de man blijkbaar wel door dat ik niet meeging met zijn bizarre kretologie waardoor het, tussen de uitgebreide en luide gapen (OEEEHAAGGGGFFFF) door want moe, bijna ging lijken op een “normaal” gesprek. Dat gold tenminste voor de momenten dat de chauffeur niet bezig was commentaar te leveren op de charmante maar ietwat blikkerige stem van de navigatiedame die, naar zijn mening, steevast veel te vroeg aangaf waar hij heen moest:
“Dat kan niet, dan rij ik de Texacopomp omver” om er nog bij te melden dat dat merk sowieso verkeerd is.
Ondanks de stijgende lijn in kwaliteit gedurende de rit was ik wel blij dat ik heelhuids aangekomen ben op het werk……….
