Het nierstenentijdperk is gelukkig ten einde. Het kreng is eruit en mijn meisjes nier is weer pijnloos. Wow, wat ben ik blij voor haar. Nog blijerder ben ik omdat afgelopen ze vrijdag de definitieve pijnblokkade in haar nek heeft gehad, en dan vooral omdat het werkt. De pijn die ze zolang heeft moeten verdragen is verdwenen! Dus binnen één week van niersteen- en nekpijn af. Ze kan haar geluk niet op en ik ook niet natuurlijk!
Het bewegen van mijn eigen lijf loopt dan weer niet zo soepeltjes. Lang zitten is moeizaam en het omhoog houden van mijn bovenlijf omdat mijn rompspieren nou eenmaal niet/niet goed werken is en blijft topsport. Na een uur of vijf aan een bureau hangen op mijn werk is de koek op. Aan het einde van de dag val ik dan ook steevast op de bank in slaap. Mijn energiehuishouding lijkt dan ook niet meer op wat het vroeger was, maar dat is een van de gevolgen van het Westnijl virus.
Alles wat ik naast het zitten doe is nog lastiger. Ik heb een kort sta moment maar dat is alleen te gebruiken om mezelf van de ene stoel naar de andere stoel te verplaatsen. Het gebruik van krukken is nog steeds erg moeizaam, na een meter of 20 “lopen” ben ik buiten adem en is zeer zware belasting voor armen en schouders. Ach, de hele dag is topsport, maar ik laat het lekker niet merken, want ik hou zelf ook niet van die notoire klagers…….
Werken gaat redelijk goed, nu 20 uur in de week in vier porties van 5 uur. Aan het einde van de week is de koek goed op en ik moet uitkijken dat ik in het weekeinde niet al te veel doe want anders beging ik total-loss aan een nieuwe werkweek. Lastig want het leven bestaat niet alleen uit werken, al lijkt het er op deze manier wel op. Maar ik blijf mijn stinkende best doen, elke dag weer.
Geen idee hoelang dit overigens nog duurt want ik heb nog steeds geen uitzicht op een vaste functie en daar heb ik slapeloze nachten van, ook al niet goed voor rust en herstel wat ik zo hard nodig heb! Als ik zonder werk zou eindigen in september zijn we reddeloos verloren. Twee gehandicapten onder één dak en ik heb niet het idee dat ze buiten de Tata poorten op René M. in z’n rolstoel zitten te wachten. Ik zou graag willen dat iemand eens iets definitiefs positiefs op papier aan mij zou kunnen overhandigen!
