Praag 2017

Dit jaar hebben we in mei een vijf daagse stedentrip naar Praag gemaakt, een stad die altijd al op het lijstje stond. Na wat leeswerk over of dat zou moeten kunnen met een rolstoel hebben we de knoop doorgehakt. Het zou lastig worden maar we zijn gegaan.

Aangekomen op Schiphol werd de auto aangenomen door een alleraardigste man van de ingehuurde parkeerservice HD Parking. Hielp netjes met de koffer en tassen en begeleide ons naar binnen, top! Het mooie zou zijn dat de auto en de rit met een camera zou worden opgenomen. Dat bleek later helaas anders…

Wat je daar in de vertrekhal dan ziet geloven je ogen niet: druk, niet normaal wat en volk! Het probleem blijkt niet het inchecken maar de douanepoortjes, daar zijn er twee van op en in plaats van allemaal. En als daar dan 3 miljoen mensen  doorheen moeten die tegenwoordig zelfs bijna de veters uit de schoenen moeten halen, dan werkt dat niet zo goed natuurlijk. Veiligheid voor alles maar regel dan wel capaciteit lijkt me.
Wij hadden erg veel geluk dat we moesten inchecken bij de nieuwe 1A hal van de KLM, een oase van rust en een rechtstreekse “eigen” douanepoort zonder rij. Heel bijzonder maar erg fijn.

Na een rustige vlucht van even dik een uur en 10 minuten was het op vliegveld Praag wachten op de koffer, echter de bagageband bleef wel erg leeg. De koffers bleken in een verkeerd vliegtuig te zijn geladen en op weg naar onbekende bestemming, zonder ons. Gelukkig hadden we medicijnen en zo in de handbagage maar ook heel veel niet natuurlijk, anders zou je geen koffer meer nodig hebben. Zo heb ik een klein opvouwbaar visstoeltje in de koffer die ik gebruik om te douchen. Handig want er is niet altijd een aangepaste kamer voor handen, ook deze reis niet.
Eerst maar naar de balie om een zogenaamd PIR formulier in te vullen. Tja, hier stond natuurlijk de gehele vliegtuiginhoud al te wachten op hun beurt. Een balie waar twee vrouwtjes de boel zaten in te vullen waarvan ééntje voor de priority/business class en ééntje voor het klootjesvolk. Er stonden dus 4 mensen voor het ene rijtje en 130 voor het andere. Een tikkie ongelijk verdeeld en dat schoot natuurlijk niet op. Zeker niet omdat om tien voor negen de taxi er zou zijn, het was al bijna zo ver, en de rij wel een uurtje zou gaan duren.
Dus dan moet je gaan bellen met de taxicentrale, ik zag mijn geest al dwalen. Maar dat gesprek liep uitermate en onverwacht soepel in mijn beste Engels/Tsjechisch wat vooral iets zegt van het intellect aan de andere kant van de lijn. De chauffeur was bereid gevonden om  maximaal een uur te wachten. Opgelost dacht ik, alleen die rij schoot echt niet op en het zag er naar uit dat één uur wel eens wat aan de krappe  kant zou kunnen zijn.
Op het moment dat de priority/business class rij tot nul was gereduceerd heb ik de stoute schoenen aangetrokken en mij bij die lege balie aangemeld met een zielig verhaal over wachtende taxi’s en zo. Dat gegeven en het zielig opgezette gezicht van een rolstoeler gaf blijkbaar voldoende recht om als volslagen minderwaardig en ondergeschikte medemens even kort bij de upperclass te mogen horen en binnen no time konden we op weg naar de taxi, binnen het uur!

Het hotel blijkt prima en ze gaven ook direct aan de verdwenen bagage te gaan volgen via het PIR formulier. Even verderop wel al wat toilet artikelen gekocht voor het geval dat. Alleen was er in het hotel even geen vervanging voor mijn visstoeltje, dus al de koffer niet boven water zou komen wordt dat wel een probleem.
Maar goed, deze eerste dag moesten we het maar even doen met wat we aan hadden aan kleding en we gingen op weg naar de eerste route door de stad. Christa had zo’n mooi boekje met allemaal routes erin en moesten voor een houvast zorgen. Zo gezegd zo gedaan en hop op weg.
Nou hadden we al gelezen dat het wegdeksel in Praag niet overal even handig is voor een rolstoel, maar een ervaren roller als mezelf gaat dat niet uit de weg natuurlijk want een uitdaging. Dat “niet overal even handig” bleek wel een understatement, sommige stukken is gewoon echt niet te doen en ik moest achter de stoel gaan lopen om dit soort sukken weg te slechten. Gelukkig kan ik op die manier een paar stappen doen, niet handig maar was wel de redding. Als je dat niet kunt heb je in Praag een echt probleem.

De eerste route zou naar Paleis Lobkowicz in de Praagse burcht gaan en op de route erheen zou er nog een klooster bezocht kunnen worden. Praag blijkt niet zo plat als een gemiddelde Nederlandse stad te zijn, dat wisten we natuurlijk wel maar dat het zó stijl zou zijn en de paden zó slecht….. Gelukkig hadden ook al gehoord dat er een soort treintje heen zou gaan en die was snel gevonden. Ook weer een erg lange rij voor de kaartjes automaat met een paar fikse trappen in de route. Mhhhh, eerst maar eens vragen hoe en wat voor we een ticket kopen. Dus Christa naar binnen om met een kwaad gezicht weer naar buiten te komen. Niet geschikt voor rolstoelers dus. Wat te doen, wat te doen. Toch maar te voet/te wiel? Ja dus, want we houden van een uitdaging. Zo gezegd zo gedaan, de hellende paden dus maar op. Het was alleen wel wat warmer in Praag dan verwacht en aangezien de t-shirts in de koffer zaten moesten we het doen met veel te warme kleding die we aan hadden.
Ik kon de hellingen niet in mijn uppie doen, gewoon te steil dus Christa moest duwen en zelfs dat ging op een gegeven moment niet meer. De route was echt te steil en te lang. Dus na korte tijd liep het zweet bij beiden over de rug en stonden we steeds na een meter of wat uit te hijgen van de inspanning. Dat werd gelukkig opgepikt door een erg aardig Praags stel en de jongen bood aan te willen helpen met duwen. Na een kwartiertje fiks aan de slag te zijn geweest en inmiddels ook het zweet op de rug te hebben gaf hij aan dat we zo ongeveer wel op de helft waren. Wtf, op de helft pas…. Hij gaf aan dat dit de tweede inspanning was, hij had ’s morgens ook al gesport. Gelukkig ging het wel even hard regenen wat voor afkoeling zorgde.
Uiteindelijk zijn we, twee keer zeiknat geregend, boven gekomen en hebben we Philip (ik meen dat hij zo heet) en zijn meisje op een lekker koud alcoholvrij biertje mogen trakteren. Aardige en hulpvaardige mensen bestaan en nooit meer een kwaad woord over Tsjechen!
’s Avonds hebben we lekker gegeten in het oude centrum voor een prikkie, ik dacht €26 voor alles bij elkaar, en zijn we weer terug gegaan naar het hotel waar ze gelukkig konden mededelen dat de koffer onderweg was naar Praag en in de avond zou worden geleverd. De volgende ochtend bleek dat ook zo te zijn, dus er kon worden gedoucht en we konden de tweede dag een lekkere set schone en minder warme kleding aan.

Ook hebben we in de oude stad een theatervoorstelling bezocht, een zogenaamd Black Light voorstelling wat heel bekend schijnt te zijn daar, er zijn vele Black Light theaters te vinden, en dan moet dat je uit cultureel historisch oogpunt bezoeken natuurlijk, een overduidelijke “must see”.
€28 per persoon, dat dan weer wel, maar mijn zure gezicht na het horen van dat bedrag viel blijkbaar op want werd meteen een discount aangeboden zodat we voor 4 tientjes konden gaan genieten van de spectaculaire show.
Laat het dan meteen maar duidelijk zijn, als je ooit naar Praag gaat, ga nooit naar zo’n Black Light show. Wat een regelrechte aanfluiting zeg. Een volstrekt kinderachtige en slecht geacteerde “show” waarvan we tot op de dag van vandaag nog geen idee hebben waar het over ging. Ja, wel wat black light effecten op het podium met kekke kleurtjes, maare dat is het dan wel. Echt zonde van het geld.

Praag hebben we uiteindelijk in 5 dagen helemaal doorkruist, elke dag een route en dat werkte erg fijn. De oude stad, de nieuwe stad, de Joodse wijk maar ook de vestingwijk Vyšehrad met z’n vestingmuren en kazematten welke ten zuiden van de Oude stad ligt. Alles te voet/wiel, we hebben de tram en metro kunnen laten voor wat het is en dat was goed te doen, darbij zie je op zo’n manier veel meer van de stad waar je ander zo voorbij rijdt.
De routes waren zeker niet allemaal gemakkelijk te doen vanwege de ontzettend slechte paden, wegen en stoepen. In de Joodse wijk hebben een zeer oude begraafplaats bezocht waarbinnen we de route verkeerd om moesten doen omdat dat minder obstakels gaf. Dus dan kluun je twee keer het blok rond om de kassa te vinden, die vertellen je dan dat je helemaal aan de andere kant bij de uitgang naar binnen moet, vooruit dan maar.
De begraafplaats zelf is een rommeltje, ofwel een verzameling grafstenen die lukraak lijken te zijn geplaatst. Schots en scheef en heel dicht op elkaar. De mensen die daar zijn begraven kunnen niet anders dan verticaal in de grond te zijn geplaatst. In de wijk Vyšehrad hebben we ook een begraafplaats bekeken, die zat nou eenmaal in de route, en die was  juist het tegenovergestelde. Pracht en praal, groot, geordend, luxe, je zou er bijna al willen gaan wonen.
We hebben dus heel veel gezien, prachtig kerken, mooie gebouwen en tal van bruggen. Er vallen wel enorme tegenstellingen in zo’n stad op. Op de ene hoek van de straat ligt een zwerver te bedelen en op de andere hoek staat een dikke BMW X6 M met een hittepetit erin geërgerd te kijken omdat de stoep niet groot genoeg is om die dikke bak fout op te parkeren.

Zwervers zie je overigens heel veel in Praag. Er is geen goed sociaal vangnet en zijn op een of andere manier buiten de boot gevallen. Je h ebt voor de rest geen enkele last van ze, ze zijn niet opdringerig of wat dan ook behalve de stank die ze verspreiden. Ze bedelen in voorover gebogen geknielde houding, met de ellebogen op de grond, het hoofd omlaag en meestal een petje in de hand waar je wat kleingeld in kunt. Het ziet er erg naar uit.
Toen we op een middag ergens in de oude stad op een erg leuk pleintje zaten te genieten van de maaltijd, liep er een zwerver de poort in van het gebouwtje tegenover ons. Ik herkende hem van de Karelsbrug waar hij met z’n hondje zat te bedelen. Nu was hij in gezelschap van een vrouwtjes zwerver en wat opviel was dat ie toch even een mobiele telefoon tevoorschijn toverde en lekker ging staan te bellen. Daar is dan blijkbaar wel geld voor?…..

Je moet met eten en drinken erg goed uitkijken waar je neerstrijkt. De contrasten gelden ook voor de prijzen bij de diverse restaurants en barretjes. Zo aten we de ene dag voor €26 totaal met drankjes en koffie erbij, dus zo’n €13 per persoon, om de andere dag een wijntje op een gezellig terras te moeten afrekenen van €6,80 per glaasje. Oeps, toch de volgende keer eerst maar in de prijslijst kijken.
Voor de laatste avond hadden we een boottocht besteld met eten en livemuziek. Boeken ging simpel via het hotel en in de folder stond het allemaal prachtig omschreven. Je ging dan met de bus vanaf een meetingpoint in de stad naar de boot, lekker varen, lekker eten, lekker genieten en dan weer terug met de bus naar het meetingpoint. Dan nog een kortte wandeling door het gezellig centrum weer terug naar het hotel. Tenminste, dat was onze interpretatie van de folder en op mijn vraag aan de “reisleider” of we hier weer terug kwamen werd volmondig “ja”op gezegd. Kon niet missen toch?
Het bootreisje was ontegenzeggelijk erg gezellig. Het eten was prima, de livemuziek was op een ietwat vals gestemde gitaar na erg leuk en het is erg gaaf om vanaf het water de stad langzaam op te zien lichten tijdens het vallen van de avond.
Toen we na zo’n drie uur varen weer vaste grond onder onze voeten hadden bleek er echter geen bus te zijn die ons mee terug wilde nemen naar het centrum. Flink stampvoeten en vragen “of ze wel goed bij hun volle verstand zijn om mij met mijn rolstoel de hele stad door te laten rollen over die klere wegen/stoepen” werd alleen gereageerd dat ze het erg vervelend vonden en gerust wel een taxi wilden bellen om ons terug te brengen.
Maar dat vertik ik dan hè, ik heb namelijk al betaald en ga dat niet voor een tweede keer doen. Afijn, de busreis bleek dus een enkeltje te zijn, in mijn optiek een truc om je een veel te dure taxirit te slijten. We zijn dus te voet teruggegaan naar het hotel. Uiteindelijk viel het wel weer mee, het was eigenlijk wel even lekker om langs de rivier een half uurtje uit te waaien.
Bij het hotel uiteraard ons beklag gedaan over deze gebeurtenissen en zij konden alleen maar mompelen “dat je bij deze tripjes de bus je altijd alleen maar heen brengt.” Wel jammer dat dat níet in de folder staat en heb ze dan ook met klem gevraagd dit voortaan wel even te melden, dat scheelt ergernis en weet je waar je aan toe bent.

Het lijk allemaal kommer en kwel maar al met al hebben we een erg leuk trip gehad in Praag  gehad! Gisteren zijn we weer veilig op Nederlandse bodem geland na een rustige vlucht van zo’n 70 minuten.
Na aankomst op Schiphol de auto in ontvangst genomen van de HD Parking meneer, de km stand genoteerd en richting huis gereden. Nog even bij de Aldi langs voor een snelle boodschap en grote schrik want aldaar bleek mijn gehandicapten-parkeerkaart uit de auto te zijn verdwenen . Gtver, de gtver. Thuis de hele auto binnenste buiten gekeerd, nergens te vinden. Ondanks dat er geen reden was om aan te nemen dat de kaart niet in de auto zou hebben gelegen toch voor de zekerheid ook maar het hele huis op z’n kop gehad, alle lades, kastjes en tasjes bekeken. Niets. De kaart moet dus uit de auto zijn gegapt. De parkeerservice in kennis gesteld en zij hebben direct een onderzoek ingesteld en uiteindelijk hebben ze de schuldige boven water weten te toveren.
Ook de kilometerstand riep vragen op, er was toch 40 km in gereden terwijl de auto volgens zeggen Schiphol niet zou hebben verlaten (ze hebben daar ook een aantal plekken om te parkeren), dus dat  kon niet volgens hun. Helaas voor ze was er, ondanks alle mooie beloften op de site, met geen enkele camera ook maar iets opgenomen en stonden ze een beetje met lege handen. Later gaven ze aan dat die kilometers bleek een foutje van het bedrijf, een wazig verhaal over een verwisseling van auto’s die op elkaar leken en zo, tuurlijk.
Gelukkig is de gestolen kaart en de extra kilometers wel netjes vergoed inclusief het bedrag wat we voor de parkeerservice hebben betaald en we mogen tijdens de volgende vakantie ook nog eens kosteloos parkeren. Wel prima opgelost dus!

Je moet natuurlijk wel naar het gemeentehuis  van Heerhugowaard om een nieuwe parkeerkaart aan te vragen. Nou heb ik wel eens gezeurd over de gemeente Heerhugowaard maar je gelooft het niet, op dezelfde dag van de aanvraag de nieuwe kaart al klaar. Wat een snelheid!
Daarbij, toen we de kaart op gingen halen en ik in de auto bleef zitten omdat ik even zonder rolstoel in de auto was gesprongen, kwam de gemeente medewerkster helemaal naar de parkeerplaats toe omdat ik persoonlijk moest tekenen. Als dat geen service is….dus CHAPEAU voor de gemeente Heerhugowaard, het mag ook wel eens gezegd!

Beetje jammer, achteraf blijkt dat mijn Gerber Multitool ook is verdwenen. Op zeker is dat het in de koffer is meegegaan naar Praag en daar úit de koffer is gekomen. Verder in Praag niet nodig gehad dus lag gewoon bij onze uitgepakte spulletjes  in de kast.
Het is helaas niet meer teruggekomen blijkbaar want spoorloos. Uit de kast gejat? Geen bewijs natuurlijk maar ook het notitie boekje waar Christa de vakantiebelevingen in noteerde was van de kamer verdwenen, dus toch?…
We hadden er ook niet meer op gelet tot ik het gisteren wilde gebruiken 🙁
Even bij de reisverzekering gesnuffeld. €50 euro eigen risico en er wordt dagwaarde vergoed. Dat gaat niet opschieten, dus maar een nieuwe aangeschaft…..
Volgende keer maar even beter opletten in ieder geval!

Volgend jaar gaan we een andere stad bezoeken, wellicht Rome. Maar hopen dat daar betere wegen/stoepen/paden zijn 😉

Meer foto’s op r e m o s s :: i m a g e s: HIER EN HIER

 

Getagd . Bladwijzer de permalink.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *