Tja, alsof boodschappen doen niet vermoeiend genoeg is! Welnee, er zijn mensen die nog vermoeiender zijn.
We rollen na het boodschappen richting parkeergarage en ik wil het parkeertarief afrekenen en daarvoor moet je het parkeerkaartje in de betaalautomaat doen. Je kent het wel en je hebt er vast ook net zo’n hekel aan zoals de rest van de wereldbevolking. Ons kaartje had ik bijna in de gleuf toen er een mevrouw langszij kwam en half over me heen hangend meteen haar kaartje in de gleuf van de machine liet verdwijnen, bam!
Nou ben ik niet zo van de adremmigheid en kan vaak mijn schouders ophalen over zo veel onbenulligheid, maar dit was ook mij even te gek:
“Nou ja, als u dan zoveel haast heeft….” geef ik de vrouw mee, maar bleef zittend op mijn plek staan.
“Ja, ik dacht van ik ga even voor” brengt ze als valide reden.
“Ja, dat merken we” zei ik, alsof we dat inderdaad nog niet in de gaten hadden!
“Nou, ik doe dit want ik heb precies een losse euro dus dat gaat snel!” wellicht om de reden kracht bij te zetten.
Dat werkte niet want ” Toevallig, die hebben wij ook!”
Gruttend in haar portemonnee kwam ze achter dat die losse euro op dit mooie moment niet bestond:
“Mhh, ik wist toch zeker dat ik er een had” zegt ze, niet zo zeker meer.
“De snelheid raakt er wel uit hè” wrijf ik in en nog steeds wat getergd.
Maar ze liet zich niet uit het veld slaan en in plaats van ons toch maar eerst te laten betalen graait ze een pinpas uit haar knip en probeert daarmee alsnog de hongerige automaat te voeden. Nou moet je na het inbrengen van zo’n pas nog wel even een keuze maken voor pinpas, helaas was ze al de weg kwijt en drukte op een verkeerde knop waarna de bekende kreet neem uw pas uit in beeld verscheen. Dat was natuurlijk niet de bedoeling want nog niet betaald….
Mijn initiële verontwaardiging had ondertussen plaats gemaakt voor een gemeen soort geluksgevoel, wetende dat haar snelle actie geheel was mislukt en ze nu totaal voor joker stond. Natuurlijk hadden we al bijna thuis kunnen zijn maar goed, je moet wel eens offers brengen voor zoveel pret.
Na vier keer pogen om met de pas te betalen sloeg de paniek bij haar wel een beetje toe en omdat ik toch al drie keer “verkeerde knopje mevrouw, het gaat nog niet goed hè” had geroepen moest ik maar eens helpen.
“Doe het kaartje er nou maar weer in en druk dan op de middelste van die bovenste rij knopjes” hielp ik haar.
Ze had zo langzamerhand wel in de gaten dat een en ander best anders liep dan gepland en zegt
“Ja sorry voor mijn onbeschofte gedrag hoor, maar die ròt pillen ook, ik ga er meteen mee stoppen!”
Stomverbaasd over de ommezwaai van de vrouw pak ik door via “Met die pillen of met betalen?” naar “Tja, dat verklaard alles, rotpillen, dat is nooit goed”
“Precies, ik stop er meteen mee, wat een rot pillen” wat ze daarna nog een keer of twee herhaalde “Nogmaal excuus voor mijn lompe gedrag!”
Mijn laatste “Ja, ja, die pillen hé, het is wat” was de genadeklap en ondertussen was het haar met mijn hulp gelukt te betalen en verdween onder wat gemompel richting…. nou niet richting auto, nee richting het winkelcentrum. En daar staan geen auto’s. Wat een ellende kan zo’n mens hebben!
Afijn, we hebben de auto ingeladen en net voordat we wegreden kwam ze met het hoofd tussen de schouders weer de parkeergarage in om toch maar naar haar auto te gaan. Ze keek niet meer op of om helaas, anders had ik nog wel even vriendelijk naar haar gezwaaid. Ròt pillen!!
