Werken maar…..

De afgelopen tijd was erg spannend voor ons en voor mijn meisje in het bijzonder, want het MCA waar ze werkt gaat reorganiseren. In dit geval een luxe woord voor bezuinigen.
Het kon alle kanten op: zouden ze de afdeling geriatrie waar ze werkt, gaan samen voegen met neurologie? Dat had zomaar gekund want bij elkaar staan er teveel bedden leeg en dat kost.
Of zou de afdeling op zichzelf blijven bestaan maar dan met minder bedden dus minder personeel?
En wie zou dan kunnen blijven? Christa? Of juist niet vanwege haar aangepaste werk? Of zouden ze rekening houden met haar beperkingen zodat ze niet naar een andere afdeling hoeft? Of was dat juist een reden om haar naar huis te sturen in de wetenschap nooit meer ander werk te kunnen/vinden?
En zo kun je nog wel wat variabelen bedenken. En hoe meer je er bedenkt des te meer paniek er ontstond.

Malen, malen en nog eens malen. Dat verschijnsel kon ze nog niet echt, maar nu ondervond ze dat dit weer eens een andere manier van wakker liggen was. Maar dan voor de andere helft van de nacht want de eerste helft lag ze toch al wakker vanwege de beschadiging van haar slaapcentrum als gevolg van de CVA’s.

Gisteren was het dan zover, iedereen van de afdeling zou worden gebeld en er zou een einde komen aan de al weken slepende onzekerheid. Of het goed bericht zou zijn? Christa was ervan overtuigd dat het negatief zou zijn.
Bijgestaan door mijn zus en mijn moeder was het wachten op het “verlossende” telefoontje. Die kwam uiteindelijk en het was goed bericht, ze mag blijven werken!!
Er moeten veel van haar collega’s weg van hun geliefde afdeling, want daar werken is toch een roeping. De saamhorigheid is dan ook hoog en des te zuur is het dan om afscheid te moeten nemen van je collega’s. Dat zal nog wel wat traantjes opleveren en dat mag.

Wij zijn echter erg blij dat het voor haar goed uitpakt. Ze mag blijven werken op haar geliefde afdeling geriatrie en blijven de steunpunten van de week en daarmee structuur behouden. Maar bovenal behoudt ze haar eigenwaarde!