Wàt zelfstandig…..

Graag doe ik alles zelf, als iemand mij bijvoorbeeld duwt voel ik me net zo’n invalide. Noem het eigenwijs, ik noem het zelfstandig. Als het echt niet kan, doe ik het òf niet, òf ik vraag hulp.

Als je als rolstoelgebruiker op Schiphol aankomt is het leven simpel. Bij de incheckbalie vragen ze netjes of je hulp nodig hebt. Ik geef daar steevast aan van “Nee hoor, dank je, maar ik red me prima!”. Vervolgens rol ik dan gewoon lekker op mezelf langs de winkeltjes richting gate om vandaar uit door de slurf tot aan het vliegtuig te komen. Ik kluun dan het vliegtuig in en hoppa, zitten, niets aan de hand.

Op Tenerife aangekomen wordt het al anders. De voorgaande jaren werd ik steevast richting bagageband geduwd, soms mocht ik zelf rijden maar er liep wel altijd iemand mee. In het begin handig want er zit een roltrap in de route en de lift is even zoeken. Maar intussen weet ik dat wel.
Dit jaar gaf ik ook met klem aan dat ik de weg zo langzamerhand wel weet en geen hulp nodig heb. En dat werd zomaar geaccepteerd, alhoewel ik wel een documentje moest tekenen dat ik geholpen was, mhhh, indekken?

Terug was het een heel ander verhaal. Aangekomen bij de incheckbalie kreeg ik netjes de vraag zoals altijd:
“You need assistance sir?”
“No thanks, I can manage, i know witch way to go and I roll all day by myself, so no problem”
“Let me check sir” en ze pakt de telefoon en begint in het Spaans in de hoorn te jammeren.
“Are you sure you can do it by yourself”
“Yes, I’m sure!”
“Because formally we have to assist you, you know. Really sure?”
“Yes really sure, I will do fine, thank you” en wilde de paspoorten al van de balie grissen.
“Just a moment sir” en ze pakt weer de telefoon om in het rap Spaans in de hoorn te gaan kakelen.
“You’re sure about no assistance sir? Because it’s obligated”
“Yes yes, no problem what soever!!” reageer ik licht geïrriteerd rakend.
En ze pakt voor de derde keer de telefoon en overlegt nogmaals. Er is inmiddels al weer een minuutje of 10 van onze belastingvrije shop-tijd af op deze manier.
“Wait here sir” en wijst naar een plek naast de balie. “The disabled-assistence is on his way, you will get assistance”
Nou schiet mij maar lek, zo geef je aan geen hulp nodig te hebben, om een volgend moment voor “disabled” uitgemaakt te worden en verteld wordt dat ik hulp móet krijgen. Zeg dat dan meteen.

Afijn, de “disabled” hulp is er gelukkig snel, een vriendelijke dame in het bekende gele shirt met rolstoel achterop, en ik wordt via een zijgang naar een speciale, reeds van vorige jaren bekende, plek gewezen. Ik mag gelukkig wel zelf rijden. Na de body-check worden we eindelijk bij de winkels afgeleverd en de hulp vertrekt. So far so good.
De boarding tijd staat op 11:45 uur dus we hebben nog een half uur. Tja, tijd vliegt zomaar om op deze manier.
Om 11:20, we hebben net 2 twee winkeltjes gezien, voel ik plotseling iemand aan mijn rolstoel duwen. Ik kijk om en zie een man in weer zo’n geel shirt achter me lopen om me naar de gate te “assisteren”
“Hey, wtf are you doing” vraag ik hem vriendelijk en al wijzend naar de winkels gooi ik er nog een “we are shopping” achteraan.
“I will bring you to the gate sir”
“No, you’re not, boarding is at 11:45 and it’s way to early” al wijzend op mijn horloge, want hij duwde dus ik had mijn handen vrij.
“No sir, boarding time for you is 11:30” en hij laat het briefje zien die ze blijkbaar stiekem bij de balie achterop mijn stoel hebben geplakt.
“But it’s 11:20, so still way to early!!” paniekte ik er op los.
Nou om een lang verhaal kort te maken, de man was niet te vermurwen en duwde me resoluut richting gate. Mijn eerste gedachte was REMMEN, maar dat heb ik toch maar niet gedaan. Wel onderweg af en toe een wiel afgeremd waardoor we gingen slingeren. Had ik toch het idee dat ik wat tegengas gaf, beetje eigenwaarde terug nemen zeg maar.

Dus zo kwam het dat we 3 minuten later bij de gate werden afgeleverd, ongeveer om 11:25 uur dus. Om daar vervolgens dus nog 20 minuten te moeten wachten tot die verdomde gate eindelijk open ging, grrrr. We hebben het maar zo gelaten, heen en weer rollen had weinig zin, ze hadden me zo “weer opgepakt”.
Er stonden overigens een rolstoeler, die was er gewoon zelf heen gereden. Ook toen de gate open ging werd ìk geduwd en die tweede rolstoeler niet. Schiet mij maar lek, ik zie er zeker hulpbehoevend uit. Of ze vonden het noodzakelijk om me te pesten, ik zal het nooit weten….