’t Is zondag, ben alleen thuis en verveel me. Maar bedacht ik me, ik ga weer wat schijven. Probleem, ik weet namelijk even niets te schrijven. Hoe dat komt?….
Wellicht omdat er niet veel is verandert de laatste tijd, sinds ik weer thuis ben eigenlijk. Een tikkie kracht erbij, maar marginaal.
Mijn lijf wisselt per dag qua mogelijkheden, ’t is ook maar net wat ik de dag(en) ervoor heb gedaan. Op mijn werk vier uur aan een bureau zitten hakt er wel in bijvoorbeeld. Ik kan dan wel lekker op mijn armen steunen, mijn romp wil toch echt naar voren zakken en dat merk je, ondanks steun, echt wel na een uur of wat. Maar ik hou me groot en laat het niet zo merken, anders komt er niets van terecht.
De ene dag ben ik nagenoeg pijnvrij en beweeg ik “redelijk goed” (binnen de grenzen van mijn kunnen welteverstaan), een dag erna kan mijn rug zomaar weer aanvoelen als een blok aan mijn been, die op zijn beurt ook al geen gemakkelijk bruikbaar lichaamsdeel is!
Aankomende donderdag mag ik weer bij de bedrijfsarts ten tonele verschijnen. Ik gok dat het werken een dag uitgebreid gaat worden, drie halve dagen dus. Dat zal ook weer fiks wennen worden maar we moeten, er moet straks wel weer inkomen gegenereerd worden, dus niet zaniken…..
Ben wel weer een beetje met foto’s bezig geweest. Een keer met een clubje LightCatchers naar Zoetermeer. Wat kun je daar nou vastleggen hoor ik je denken. En dan nog een sombere en bewolkte wat natte dag. Ach, ik moest toch de nieuwe Nikon V1 uitproberen want lekker licht en moet de show redden.
Vorig weekeinde met de Nikon Club naar de Zaanse Schans geweest. Daar was het weer een stuk mooier, alleen wel een grote club, zo’n 75 man en vrouw. Maar aangezien de Zaanse Schans niet zo héél erg rolstoelvriendelijk is kon het me niet druk genoeg zijn voor de broodnodige hulp.
Hier wel de D3s mee en ja, die is toch zwaar. Aangepast schieten dus, vooral kort en dan snel weer neerleggen. Mijn lichaam besturen is topsport hoor…….
Foto’s bewerken is ook een andere tak van sport geworden. Doordat ik niet lang aaneengesloten aan tafel of bureau kan zitten, duurt het even voordat ik de foto’s klaar heb gestoomd voor het web, maar ach, geduld is een schone zaak. Nu alleen nog geduld vinden!
Mijn meisje is lekker een weekeindje de hort op met mijn moeder, zus en schoonzus. Ook wel de sneetjesclub genoemd, tja, what’s in a name! Ze zullen het vast naar hun zin hebben.
Vanavond komt ze weer lekker thuis, zie er al naar uit, want dan kan ik haar weer lekker pesten:
“Maar gisteren hebben we toch ook al sex gehad?”
“Nee hoor schat, echt niet!”
“Mhh, oké dan………”
Hersenschade hè, je moet de positieve zaken er maar uit weten te pikken 🙂
Aflopen vrijdag hebben we bij een mede-Heliomare-revalidant in Heemstede een soort mini reünie gehouden. Nou ja, reünie, gezellig bijbeppen met z’n vieren, altijd weer leuk om elkaar te zien na een paar maanden. Gaan we vast vaker doen.
Oh ja, had ik al gezegd dat ik niets weet te schrijven? Een writersblock zeg maar. Dan moet ik er voor nu maar mee stoppen, anders ben ik niet geloofwaardig!
