Verdriet

Ruim vier jaar geleden gebeurde het, het westnijl virus sloeg toe, opgelopen via een mug. Ik heb er al veel over geschreven in de loop van de tijd. Stoere verhalen, onverschrokken en ogenschijnlijk emotioneel gemakkelijk gestreden om op te krabbelen. Dat is niet helemaal gelukt zoals de meeste wel weten.
Als mij werd gevraagd ” jee man, wat erg, hoe ga je daar mee om?” of er werd een compliment gegeven van “top hoe je ermee omgaat” of knap “hoe je dat een plek hebt gegeven”, was mijn reactie steevast “nou ja, knap, eigenlijk niet, dat gaat vanzelf en ik vind er blijkbaar niet meer van dan zoals het gaat”.
Niets gelogen, eerlijk, het was ook zo en kon met de beste wil van de wereld niets anders vinden of voelen.

Een maandje of zo geleden zat ik zomaar een paar dagen slecht in mijn vel. Komt natuurlijk wel eens meer voor en vaak lukte dan iets niet lekker of zo, maar het gebeurt niet zo vaak.
Op een avond zaten we gezellig op de bank een film te kijken, wel een verdrietige film maar ik heb geen idee meer welke. En opeens overkwam het me, een tsunami van emotie en ik barst subiet in tranen uit, hele dikke tranen.
Christa vroeg uiteraard “wat heb jij nou?” maar het duurt even voor ik antwoord kon geven en kon uitleggen wat ik voelde. Het was stomweg verdriet, intens verdriet en misschien wel vier jaar verdriet. Voor alles wat ons is overkomen. Voor haar, voor Roy, voor mijn familie. Maar vooral voor mezelf en dat vind ik eigenlijk nog het ergste want best egoïstisch. Ik kan niet eens benoemen of dat nou is omdat ik in een rolstoel zit of dat ik bepaalde dingen niet meer kan of weet ik wat. Het is gewoon verdriet en nimmer heb ik zo’n gevoel gehad, wat zo ongelofelijk intens en afgronddiep was en bewust te voelen.

Ik had ook geen idee hoe ik er mee om moest gaan en nog niet. Meestal schrijf ik het rap van me af maar kon dat nu niet zo snel, had er de moed niet voor, telkens als ik er aan dacht om mee te beginnen kwam het weer opwellen, zo ook nu.
Maar nu toch geschreven, ik wil het kwijt zo voor het nieuwe jaar. Niemand hoeft verder in de pen te klimmen of te gaan bellen. De lezer kan er ook niets mee en dat snap ik, maar schrijf het toch, zo dan, gedaan…..