Van Marokko naar Wijk aan Zee….

Op 8 september zijn we, zoals was gepland, vertrokken voor een rondreis door Marokko. Het was een reis naar alle Koningssteden. Zo zijn we in Casablanca geland en via Rabat, Meknes, Fes, Erfoud,Merzouga, Tinghir, Boumaine, Marrakech naar Essaouira gereisd.

We hadden een zeer leuke groep van 24 mensen dus dat kon niet misgaan.

Helaas ging het op dag 6 toch al behoorlijk mis, de eertse zes mensen werden ziek. Dokter erbij en die gaf toen de diagose voedselvergiftiging. Nou zou dat heel goed kunnen want het voer in het restaurant net voor we de woestijntocht gingen maken bleek nagenoeg rauw. Daarnaast is de hygiëne in Marokko zeer ver te zoeken.

In de dagen hierna werden er steeds meer mensen ziek. Zo ook ikzelf.

Op dag 7 stonden we bij een Kasba te kijken met een groepje en toen begon het, ik voelde zo de energie uit mijn lijf stromen. Da’s mis dacht ik nog. De rest van de dag heb ik achter in de bus gelegen als oud vuil. De nacht erop heb ik voornamelijk op de toilet gezeten, want je weet wel, dun enzo.
Toen volgden twee dagen rillend op bed, ziek als een hond. Christa heeft de tweede dag dan ook de arts laten komen. Eigenlijk geen duidelijke diagnose maar wel een antibioticum, anti diaree pillen en poeiers en een handvol pijnstillers, dat dan weer wel. Oh ja, ook nog een nood injectie met anti-braak middel. Alleen was ik niet misselijk, dat dan weer niet.

Op de vierde ziekte dag werd het langzaam beter en de dag erna ben ik weer aangehaakt aan de groep.

De dag dat we naar huis gingen was ik eigenlijk weer kiplekker.

So far so good……(nou ja, relatief dan)

Na een rustige vlucht zijn we op 19 september weer in het platte Nederland geland. Lekker weer thuis, heerlijk.

Dat heerlijk duurde helaas maar kort, namelijk een dag of twee.

Op 22 september deden Christa en ik boodschappen want de kasten thuis moeten weer gevuld worden. Ik voelde me op zich goed maar merkte wel dat mijn benen wat moeizaam bewogen, beetje olifantenbenen noemde ik het lachend. Dat lachen zou me zeer rap vergaan.

Na het eten (wat ik nauwelijks heb gedaan) ben ik suffig op mijn stoel gaan liggen (ja, we hebben van die heerlijke ligstoelen). In de uren daarna werd ik zieker en zieker. Zodanig dat Christa wederom een dokter moest bellen. Die kwam snel en na het onderzoek had ze geen idee wat ik mankeerde maar gezien de hevigheid leek het haar verstandig om naar de eerste hulp in het ziekenhuis te gaan.

Dus op weg naar onze auto, maar die olifantenbenen bleken echter niet meer mee te werken, die waren gewoon gestopt met functioneren en ik zakte subiet door mijn hoeven. Dus toch maar een ambulance gebeld en met gillende sirenes naar het ziekenhuis.

Aangekomen in het MCA in Alkmaar op de afdeling Neurologie wisten de artsen niet zo goed wat ze met mij aan moesten. Dat ik zeer ziek was, dat was duidelijk, maar wat en hoe totaal niet. Ik heb met laten vertellen dat er erg veel artsen bij betrokken zijn geweest. Zelf heb ik de eerste twee weken daar niet bewust meegemaakt. Je lichaam gaat in soort beschermende stand, shut down bijna.

In de eerste paar dagen in het MCA hebben de doktoren alles in mijn lijf gepompt wat ze konden vinden, echter niets hielp. In de loop van de derde dag was ik zo ziek dat ze Christa en Roy hebben gebeld of ze wilde komen, want het hing er tegenaan dat zij afscheid moesten nemen. Tegen de 42 gr. koorts en nog niet weten wat er aan me mankeerde, het ging bijna echt mis.

Uiteindelijk hebben de wijze heren besloten om het AMC in Amsterdam in te schakelen omdat daar wellicht meer expertise aanwezig was met exotische ziektes. We waren uiteindelijk in Marokko geweest.

Met de ambulance dus naar het AMC getogen (geen prettig ziekenhuis maar dat is een ander verhaal). Daar heb ik een dag of tien gelegen met allerlei antibiotica zakjes, dagelijks 3x bloed afnemen, 15x een MRI, 3x een lumbaal punctie (ruggeprik) en wat ze nog meer aan mijn lijf geplukt hebben om achter de oorzaak van mijn ziekte te komen. Het enige wat duidelijk was, was dat ik een hersenvlies ontsteking had en schade aan mijn ruggenmerg en een aantal zenuwwortels in mijn rug.

De eerste helft van mijn verblijf daar was ik trouwens nog steeds het grootste deel buiten westen. Mijn ziekte moest volgen de artsen wel het gevolg zijn van een virus infectie. Leuk om te weten maar ze hadden nog geen idee welk virus hiervoor verantwoordelijk was.
Intussen deden mijn benen (en dan links totaal niets, rechts deels) en onderste deel van mijn romp nog steeds geen dienst en dat baarde me zorgen.
Uiteindelijk hebben ze in het AMC de antibiotica afgebouwd want die deed geen snars. Mijn lichaam heeft uiteindelijk de virus infectie zelf weten te verdrijven.

Toen ik weer redelijk bij kennis was en de laatste lumbaal punctie redelijk schoon bleek mocht ik weer maar het MCA in Alkmaar terug. Mijn meisje blij want naar Amsterdam bijna elke dag is ook wat.
Daar lig ik tijdens dit schrijven nog steeds. Echter ik ga donderdag 3 november verhuizen naar Heliomare in Wijk aan Zee voor revalidatie. Heb echt zin om weer wat beweging in die benen te krijgen. Wordt er dol van en zit nog steeds bomvol met medicijnen. Pijnstillers, poeppoeiers en pillen (want die heb je echt nodig als je veel ligt), zenuwpijnremmer en weet ik wat nog meer.

Maar……Braking news…..

Eergister kwam de neuroloog hier met het bericht dat ze in het lab in Rotterdam toch achter de boosdoender zijn gekomen, chapeau hoor. Het blijkt het “westnijl virus” te zijn geweest. Nou, google daar maar eens op, er is veel over te lezen.
Het wordt in ieder geval overgebracht door de tijgermug, echter normaal gesproken voornamelijk bij vogels. Vaak ook paarden en soms (bij vergissing?) bij mensen.

In de meeste gevallen wordt je daar een paar dagen ziek van. Bij minder dan 1% van de gevallen ontstaan ernstigere klachten zoals “a-symetrische neurologische” problemen als gevolg van aantasting van het zenuwstelsel.

Dus resumerend: die tijgermug die mij heeft gestoken heeft zich blijkbaar vergist (ik leek waarschijnlijk op een paard in zijn ogen) en heeft mij geprikt en daarbij hoor ik dan ook nog eens tot de groep van <0,5% die neurologische schade krijgt en ook nog blijvend. Hoeveel mazzel kun je hebben.
Ik ga vanaf donderdag mijn uiterste best doen om in Heliomare weer wat beweging in mijn onderstel te krijgen. Dat zou best eens lang kunnen duren, denk dan maar in maanden.

Ik heb dit geschreven om het een beetje van me af te schrijven. Het is best wat om te horen dat je er bijna niet meer was geweest en een niet functionerend onderstel.

We gaan het meemaken, wordt vervolgd……..

ps: wil wel iedereen bedanken voor de belangstelling in wat voor vorm dan ook, het wordt zeer gewaardeerd.

Getagd , , . Bladwijzer de permalink.

16 reacties op Van Marokko naar Wijk aan Zee….

  1. yvonne kooi-kaales zeggen:

    Jeetje Rene wat een heftig verhaal,wat hebben jullie enorm veel meegemaakt zeg.
    Hoe gaat het inmiddels met je?Hebben ze in heliomare iets voor je kunnen betekenen?
    Vreselijk allemaal wat jullie hebben doorstaan.
    Voor jullie waarschijnlijk geen reis meer naar Marokko.

    Heel veel sterkte,groetjes Yvonne

  2. Gerard van Broekhuijsen zeggen:

    Hallo René,

    Verhaal zeg! Hadden we niet kunnen denken toen we jaren geleden de plomp indoken. Een soortgelijk verhaal met Eric Penninx, ik weet niet of je die ook nog hebt gekend. Ik wens je heel erg veel sterkte toe bij je revalidatie in Heliomare. Ook heel veel sterkte voor je naasten, want vlak niet uit wat zij ook te verstouwen hebben. Hoop je wel weer ‘ns te ontmoeten.

    Groeten,
    Gerard van Broekhuijsen

    • René zeggen:

      Hoi Gerard, dank voor je reactie en de wensen. Ben al weer een tijdje thuis en zelf weer aan het werk. Dit is een wat ouder bericht om het begin van mijn toestand aan te geven.

  3. Rudy zeggen:

    Hoi Rene ,we kennen elkaar niet ,maar via jou link op FB ” je bent een IJmuidenaar als .. las ik jou verhaal en was daar best van onder de indruk . wat een pech had jij zeg ,! Ik wens je heel veel sterkte met de revalidatie en hoop dat je snel weer op mag knappen . Groetjes en beterschap .Rudy

  4. Wil van Gorp zeggen:

    Hoi Rene,
    Ok mij ken je niet, maar ik ken jouw foto’s en nu een beetje je verhaal van je Marokko reis. Vreemd genoeg is dat de eerste keer dat ik jouw naam tegen kwam als beginnend Nikon gebruiker op het forum. Wat kan je leven op z’n kop gezet worden door één klein klote mugje hè. Ik hoop voor je dat het uiteindelijk toch nog goed gaat komen en dat je je rolstoel aan de kant kunt zetten. Ik schat je in als een zeer wilskrachtig persoon, en die eigenschap kun je goed gebruiken.
    Heel veel sterkte nog met je verdere revalidatie en ik hoop nog veel foto’s van je te mogen bekijken.

    Groeten……Willem Focus (nikon forum)

  5. peter nadort zeggen:

    Hallo Rene,
    Kwam toevallig op je site vanwege een vraag over borders op LR5. Helaas alleen voor windows. Maar ben toen uiteindelijk je verhaal gaan lezen over je ziekte. Hoe is het nu met je? Ben wel benieuwd. We hebben toen nog contact gehad over ons beider nieuw project Fuji. Daar weet ik nog van dat we dat beiden deden vanwege de lichamelijke gebreken. Jij voor het bovenstaande en ik vanwege m’n 2 stenose operaties.
    Over Fuji nog steeds tevreden begrijp ik, heb je foto’s gezien van Hoorn met de 10-24. Prachtig en hoe bevalt jou die lens. Loop zelf het meest met de 14 maar wil nog breder.
    Verder de 35mm verkocht, deed er eigenlijk niets mee.
    Wel met de 23mm, wat een beauty. Ik en ga je nu volgen op RSS.
    V.w.b. mijn workflow ik heb nog steeds Apple en daar is het programma Iridient raw bewerking voor. Vanaf de tijd dat ik het heb en gebruik zijn inderdaad de foto’s met veel groen, hetzij gras en of bladeren veel mooier. Ook de scherpteinstelling werkt veel beter dan de raw processor van LR. Goed Rene, zal je niet langer vermoeien, ik hoor wel als je er zin in hebt. Groet en sterkte

    peter nadort

    • René zeggen:

      Hoi Peter,
      Gaat z’n gangetje hier. Zit nog steeds in mijn rolstoeltje maar doe best veel. Werk ook weer vier halve dagen in de week.
      Hoop dat het met jou ook goed gaat natuurlijk.

      Ben nog steeds erg in mijn sas met de Fuji spullen. De XF10-24 is inderdaad een erg fijn objectief en een mooi alternatief voor de Nikon 14-24 waar ik ook al erg gek mee was, een heerlijk bereik.
      De XF23 heb ik ook, fraai objectief en mooi voor straatwerk!
      Ik ben een trouwe Windows gebruiker dus ken Iridient niet, maar mooi dat het goed bevalt!

      Ik zie dat je je geregistreerd hebt op het LC forum, leuk en ik spreek je daar!

      Gr. René

  6. André Janssen zeggen:

    Hoi Rene,

    Ik ken je natuurlijk van de Nikon Club en je verhaal natuurlijk al. Ook ik “moet” echt een overstap gaan maken naar licht materiaal als ik de hobby leuk vind blijven vinden. Mijn brakke gezondheid belemmerd me nog langer met zwaar spul te sjouwen. Inmiddels a; veel verkocht en ga over een poosje maar eens kijken naar een alternatief. Ik denk aan Fuji, Olympus of de samsung NX30. Welke Fuji heb jij en kun je me tips geven ???

    • René zeggen:

      Hoi André, jammer te moeten lezen dat je ook aan de slag moet om iets lichters te hanteren om onze hobby te blijven doen. Maar er zijn alternatieven!

      Ik ben, na de Nikon D3s set en zware objectieven te hebben verkocht, opnieuw begonnen met de Fuji X-E1 met het XF 18-55 objectief. Had ik het maar jaren eerder gedaan. Ik ben erg onder de indruk van de Fuji kwaliteit. In vrij korte tijd heb ik een upgrade gedaan naar de X-E2 (bijna dezelfde camera maar wel sterk verbeterd zoals de algemene snelheid, betere AF enz. Recent de Fuji X-T1 met grip gekocht, man man man het is net een mini D3s met minimaal dezelfde kwaliteit output. De AF is minder snel maar voor mijn soort fotografie maakt dat niet zoveel uit.
      Inmiddels heb ik vwb objectieven de XF 10-24 (heerlijk groothoek objectief zoals de 14-24 van Nikon), de XF 18-55, XF 55-200, een XF 23mm f/1.4 en de XF 60mm f2.4 macro. Ik kan er nu de hele wereld mee aan en nogmaals, dit had ik jaren eerder moeten doen!

      Het is allemaal DX en ik kom van FX maar vooralsnog mis ik er niets in. Wat mij betreft een aanrader als totaal systeem!!

  7. Jaap Verbeek (JaapV) zeggen:

    Wow…

    ik lees dit voor ’t eerst. Wel al eerder gezien dat je in een rolstoel bezig was, maar ik nam eigenlijk aan dat dat tijdelijk was. Het was me al wel opgevallen dat je een beetje erg afwezig was bij NCN. Maar ja, ik ben daarbuiten eigenlijk geen “forumsurfer”…

    Ik voel erg met je mee. Dat wil zeggen, voor zover dat mogelijk is natuurlijk. Gloort er al wat licht in de verte?

    • René zeggen:

      Hoi Jaap, bedankt voor je bericht en het meeleven! Mijn huidige “toestand” zal niet meer veranderen is de verwachting. Maar hoop doet leven en je weet nooit. En anders roei ik met de riemen die ik heb. Ik ga niets uit de weg en als het linksom niet gaat dan maar rechtsom 🙂

      Gr. René

  8. Jan Hordijk zeggen:

    Even op je site geklikt en jouw verhaal tegengekomen. Daar wordt je stil van…
    Dan denk je hoeveel pech je kunt hebben.
    Maar ook hoeveel geluk, waar je je niet van bewust bent.
    (Als twee zijden van eenzelfde medaille)

    • René zeggen:

      Hoi Jan, dank je voor je bericht.
      En je hebt helemaal gelijk , mensen denken vaak alleen maar aan pech, terwijl er ook veel geluk is. Je moet er alleen open voor staan!

Laat een antwoord achter aan peter nadort Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *