Zo dan, de eerste vakantie in het na-virus tijdperk is een feit. We hebben de afgelopen acht dagen heerlijk genoten van een welverdiende vakantie op het mooie Tenerife. We keken ernaartoe met het idee van een avontuur, zo van “hoe zal dat gaan met een rolstoel in het vliegtuig” en “kan ik op dat eiland een beetje uit voeten”. Dat laatste sowieso niet maar rollend is ook een avontuur natuurlijk. We waren gelukkig in gezelsschap van goede vrienden dus het moest wel erg faud gaan wilden we in de problemen komen. Maar toch, spannend!
Dat vliegtuig leverde geen enkel probleem op. Normaal gaan rolstoelers als eerste het vliegtuig in maar omdat we een tikkie later waren dan start boardingtijd (niet echt te laat verder) zaten de meeste passagiers al op hun stoel. Dus daar aangekomen ben ik bij de deuropening gewoon met steun aan alles wat ik maar kon grijpen opgestaan en door het vliegtuig naar stoelrij 9 gehobbeld. Later kwam de steward met een lijstje met mijn naam erop met de vraag:
“En meneer, bent u goed geholpen?”
“Uh, nee, niet geholpen eigenlijk, maar het ging prima dus geen nood”
“Oh, dat was niet de bedoeling, ik zal voor de aankomst op Tenerife ervoor zorgen dat het daar goed gaat”
“Prima steward, ik red me redelijk goed dus er hoeft geen kraan te worden besteld”
Nou ja, ook bij aankomst ging alles prima, de rolstoel stond netjes gereed en zo ook op de terugweg.
Het HOTEL bleek uitstekende te werken voor een rollend persoon. Overal op- en afritjes en zeer ruime kamers. Eigenlijk twee want er was een aparte zithoek. Prima badkamer met toilet, ligbad en aparte douche en daarnaast ook nog eens een aparte toilet bij de zitkamer. Een familie suite noemen ze dat en die past er ook gemakkelijk in.
Het eten en drinken vielen onder de all-inclusief formule en daar hebben we dan ook grif gebruik van gemaakt. De kwaliteit van het eten was daarbij erg goed en afwisselend. Dus elke dag ruim ontbijten met eieren met spek, heerlijk lunchen en ’s avond uitgebreid dineren, top!
Het zwembad was een heerlijke plek om te luieren en vooral mensen kijken. Niet netjes maar daar trok de populatie die er al was zich ook al bar weinig van aan. Blijkbaar toch heel bijzonder: een vent in een rolstoel die gaat zwemmen. Ik zag ze denken “leuk kijken hoe die dat gaat flikken” Ach, je went aan publiek zo langzamerhand en ik kon ze laten zien dat ik niet voor een gat ben te vangen.
Naast ons lagen de laatste dagen een groep Franse dames. Niet van die dunne fragiele modellen maar pittig oudere degelijke dames, je kent dat wel, met badpak (gelukkig!). Als de oudste dame langsliep werden we steevast getrakteerd op een fikse pluk grijs haar wat links en rechts bij haar gerimpelde benen uit haar badpak prijkte. We hadden eerst nog het idee dat ze er een angora cavia in had verstopt, maar dat idee hebben we toch maar weer laten varen! Zoveel haar heb ik zelf niet eens meer op mijn hoofd!
Op een andere dag werden we weer verrast op een show van twee zeer magere meiden die elkaar in de meest opzichtige manier op de foto zetten. Hilarisch en we hebben ons goed om vermaakt.
Jawel, wat zij kunnen, kunnen wij ook: mensen kijken….
Afijn, we zijn weer thuis, ook wel weer lekker maar retekoud zeg, brrrrr, gewoon zo’n 20 graden temperatuurverschil. Zal ook wel weer wennen.
We worden meteen weer in het werk gestort want maandag gaan, zoals eerder al gemeld, Roy en Samantha hun geregistreerd partnerschap aan en daar moet nog wel wat voor worden voorbereid. ’s Avonds natuurlijk een lekker feestje om het feit te vieren. Ik heb nu al weer dorst……….
Top Rene,als het niet gewoon kan dan maar anders, maar lukken zal het.