Tenerife 2015

Zoals de vorige jaren zijn we ook dit jaar weer naar het mooie Tenerife afgereisd voor een welverdiende vakantie in Riu clubhotel Buena Vista.
Op zich hebben we een heel fijne en relaxte vakantie gehad, alhoewel we bijna meer moe zijn terugkomen als dat we vertrokken. Dat heeft vooral te maken met het reizen zelf, andere bedden, andere omgeving, ander dagritme en noem maar op. De lichamen en koppies protesteren dan een beetje. Maar we willen het voor geen goud missen.
En er waren toch wel weer een paar aparte dingetjes gedurende de 13 dagen dat we er waren. Ik kan wel al verklappen dat de rolstoel ook deze reis heel uit de vliegtuigbuik is gekomen!

Wat deze keer opviel is dat er zoveel dikke mensen in de rondte liepen. Nou ben ik zelf ook echt niet meer de lichtste, zeker niet na 13 dagen all-inclusieve, maar ik was er vaak een mini mensje bij. Zo was er een Duitse familie waar dikheid blijkbaar in de genen zat. Ik wil niet overdrijven maar de drie bij elkaar wogen al snel tegen de 600 kg. Opvallend was dat de dikste van de drie, de dochter, opmerkelijk soepel liep. Normaal waggelen mensen met dit soort omvang alsof het gratis is, echter deze “dame” niet. Dat ze goed liep was wel prettig want tijdens de 3 maaltijden op een dag liep ze dan ook steevast een keer of 4 a 5 richting buffet om weer een bord met een kop erop vol te scheppen. Tja, ze moeten wel anders vallen ze af en dat moet je niet willen!

’s Morgens ging ik steevast rond 7 uur naar het zwembad om een fijn plekje te zoeken. Daar bleef ik dan, tot Christa beneden kwam, lekker ontspannen in mijn boeken lezen en ik heb er zo drie verslonden, heerlijk.
Op een ochtend was Franse familie mij voor en moest ik genoegen nemen met de tweede rang, ook geen probleem. De Franse man was een speciaaltje. Geen tand in zijn mond, een buik van hier tot Jericho en een “sportbroek”, opgehesen tot ver boven de navel, met een maatvoering waar ik wel 4 x in zou passen. Die was blijkbaar zo van de Franse trekker in het vliegtuig gevallen, een echte hillbilly .
De vrouw was een bijbehórend speciaaltje. Welhaast nog dikker en rookte zeker drie pakjes Calouase sigaretten per dag. Ik herkende de speciale stinklucht die dat afgeeft. Zij was echt zo’n typische chagrijn, die elke keer nadat ze van haar plek was gekomen en weer was gaan zitten een nieuwe peuk opstak. En ze pakte elke gelegenheid aan om dit te doen. Zo ging ze elke 5 minuten even naar het zwembad om de overmaatse en bizar dikke voeten te koelen. En dan weer terug naar het bedje en hup, een peuk. Ook tijdens de maaltijd ging ze zeker drie keer naar buiten om te roken, werkelijk bijzonder!

Ook de rolstoel zorgt altijd wel voor een anekdote: op een avond, ik zat lekker op het terras en Christa was onderweg naar de rode wijn tap, kwam er een man op mij af en vroeg wat ik mankeerde. Prima en ik vertel mijn verhaal in een notendop, daar ben ik zo langzamerhand wel goed in geworden.
Net even daarvoor had ik naar mijn voeten zitten kijken, de linker was wat dik door de warmte, en dat had hij zo eens gadegeslagen om mij daarna mede te delen dat hij dat ook wel eens had.
“Oh?” zei ik nog onwetend om vervolgens te horen dat hij in Nederland ook in een rolstoel zat vanwege een tumor op zijn ruggenmerg. Hierdoor kon hij niet lopen en het was ook niet operabel!
“Maar je loopt nu toch?” vraag ik hem nieuwsgierig.
“Ja” zegt hij “dat komt door de luchtdruk hier op Tenerife, daardoor heb ik hier geen last!”
“Dan zou ik hier maar gaan wonen” geef ik nog als tip mee.
Afijn het werd natuurlijk niet zo’n soepel maar wel kort gesprek want ik weet dan al snel niet meer wat ik tegen iemand met zó’n verhaal moet zeggen, dus de man droop snel weer af. Ik zag hem nog wel gedurende de volgende dagen naar me gluren en we zeiden af en toe “hallo” in het voorbijgaan maar daar liet ik het maar bij.

Een paar dagen later zaten we weer lekker te genieten van het avondzonnetje toen we door een Duits stel werden gevraagd of zij bij ons mochten zitten, het was druk en alle tafels op het terras bezet. Tja, waarom niet, join the club.
De man, lopend met een kruk en zijn arm in het gips, vraagt nog of we roken. “Nee” geef ik aan en vervolgens trekken ze beide een pakje sigaretten tevoorschijn en zetten het tafeltje blauw. Ach, wat je niet begrijpt moet je bewonderen zeg ik dan maar, maar vraag het dan ook niet.
De vrouw maakt mij non verbaal en met haar handen gebarend duidelijk dat “hij normaal ook in een rolstoel zit”. Informatie waar ik weinig mee kan, maar wat er wel voor zorgt dat je wat opgelaten bij elkaar aan tafel zit. Ik spreek heel slecht Duits, tegen niet aan, dus een gesprek zat er al helemaal niet in en we zijn na korte tijd maar vertrokken van die plek.
Wellicht een vooropgezet plan…..

Er zijn ook momenten dat de informatie erg snel gaat. Zo ook bij de passerende mevrouw uit Wales die bij in voorbijgaan meldde dat ze sowieso uit Wales kwam, haar zoon professor was en niet zomaar een maar de 4e van de wereld en en passant ook nog eens wist te melden dat oude mensen met blauwe plekken állemaal leukemie hebben. Ik geef het je te doen……

De wifi van het hotel gaf ook leuke effecten. Behalve te duur (niet van deze tijd) werkte het niet overal even goed. Op het terras zat op een gegeven moment een stel met een dochter welke danig was ontstemt over de verbinding. In toch wel een beetje wilde paniek werd Facebook aangeklikt, dit werkte niet goed, dus weer weg geklikt. Vervolgens WhatsApp wat ook leed onder dezelfde slechte verbinding, ook weer weg, Facebook, WhatsApp, Facebook, WhatsApp en het arme kind sloeg volledig in een paniek-lus. Best triest om te zien dat dat soort dingen het genieten van zo’n mooi vakantie volledig overschaduwt. Het is iets van deze tijd maar het neemt gekke vormen aan!

Bij een man alleen, even verderop, deed de wifi het blijkbaar wel. Hij kreeg namelijk tot zijn grote schrik blijkbaar tóch contact met een pornosite. Ieder zijn ding, echter het geluid stond voluit en het hele terras kon meegenieten met een dame die onder luid gekreun het geluid van een waar orgasme over het luisterende publiek stortte. Vooral het feit dat de man, in paniek, niet zo snel zijn smartphone op stil kreeg en het gekreun best even duurde was natuurlijk hilarisch 🙂

Afijn, we hebben weer een erg fijne vakantie achter de rug. Op naar volgend jaar 😀

Wat foto’s zijn te zien op REMOSS :: IMAGES