We waren er aan toe: vakantie. Lekker luieren, lekker eten, lekker een drankje. Even helemaal niets, koppie leeg maken. Heerlijk. En we hebben ons uiterste best gedaan om dat voor elkaar te krijgen en we kunnen terugkijken op een fijne twee weken in ons favoriete hotel op Tenerife.
DE REIS
Dat de rolstoel vorig jaar AAN PUIN IS GEGAAN in het vliegtuig tijdens de terugweg weet de trouwe lezer. Dat ging dit keer goed gelukkig en de stoel is deze reis ongeschonden uit de buik van het vliegtuig gekomen. Een pak van mijn hart en geeft weer wat vertrouwen voor de volgende keer.
Kleinigheidje was dat de vorige keren vliegen we voorin het vliegtuig zaten waarvan ik begrepen had dat rolstoelers dat altijd zaten. Nou, die traditie is gebroken, op de heenreis zaten we op rij 25 en terug op rij 26, dus dat was nog even fiks klunen door het vliegtuig heen. Ik mocht wel bij het raam zitten, dat dan weer wel. Geen idee waarom dat verandert is, toen ik puffend op mijn stoel plofde heb ik er niet aan gedacht te vragen.
De vluchten zelf verliepen erg rustig gelukkig!
HET HOTEL
In RIU Club hotel Buena Vista is het altijd goed vertoeven. Het hotel is brandschoon, het eten uitstekend en aangezien het all-inclusief is ben je de hele dag voorzien van hapjes en drankjes.
Alle uithoeken van het hotelcomplex zijn voor mij bereikbaar, ook niet geheel onbelangrijk. Maar er zijn er best wat hellingen die stijl en dus lastig zijn, helemaal luieren is het dan ook weer niet.
De kamers zijn ruim en bestaan uit een aparte slaap- en huiskamer en zijn zeer ruim. We hadden dit keer een speciale rolstoelkamer (waarvoor dank aan Christine!!) en daar zijn de dueren wat breder en is de badkamer voorzien van een “inrol-douche” wat erg prettig is!
MENSEN
Een van de leuke dingen om te doen is mensen kijken, want er loopt toch wat in de rondte in zo’n resort. En dan naampjes geven hè, dat praat makkelijker achteraf, zo van “nou die staartmans was ook weer bezig”.
Zo hadden we “de arrogantjes”, een Spaans stel die zo uit de hoogte op iedereen neer keken dat ze wellicht tegen hoogtevrees aan hikten.
Ik noemde al “staartmans”, een man met lang haar die samen met zijn vrouw en dochter elke dag bijna een uur van te voren in de kelderzaal zaten om de beste plaatsen voor de show zeker te stellen. Maar dat was nooit voldoende om ook maar een glimlach op mevrouw staartman’s mond te toveren. Die had werkelijk een van de chagrijnigste gezichten ooit gezien.
Ook “vader en zoon” waren van de partij, maar niet bij het zwembad, altijd op het terras bij de bar. Soms met z’n tweeën maar meestal afzonderlijk van elkaar. Maar ze zaten altijd te slapen. Als Pa alleen op het terras zat te pitten, lag zoon waarschijnlijk op bed en andersom.
Niet weg te denken, de “dikke Engelse dame”. Elke ochtend vroeg van de partij en goed herkenbaar aan het XXXL badpak was af en toe toch niet helemaal al het vlees afdekte, ik zal verder niet op de details ingaan. Nou ja, details…..
Ach, ik ze ze ook naar mij kijken, als ik me vasthoud aan Christa’s schouder en wij in een soort polonaise naar het zwembad hobbelen. Je ziet ze denken: “eens kijken hoe die manke dat allemaal gaat doen”. Het doel heiligt de middelen en zo kwam ik in ieder geval in het zwembad, ze kijken maar.
’s Morgens was het ook elke dag weer een feest bij het zwembad, “de strijd om de bedjes”. Ik streek zelf elke ochtend om 7:15 uur neer bij onze favoriete bedjes bij het zwembad, ik ben dan toch wakker en vind het heerlijk om in het schemerlicht even lekker te lezen. Daarbij was ik dan verzekerd van een plek waarvandaan ik normaal bij het zwembad kon komen. Als we ergens midden in een rij terecht komen kan ik het wel schudden met mijn rolstoeltje.
De regel is dat je vóór acht uur geen bedje mag reserveren. Maar als je er bij blijft zitten dan wordt er niet moeilijk over gedaan. Maar er zijn elke ochtend weer mensen die dat of niet weten of ze zijn gewoon eigenwijs, deponeren hun handdoeken op de bedjes van hun keuze en vertrekken weer om te ontbijten of weet ik wat ze gaan doen. En dan gaat het snel want de bewaking, innig samenwerkend met de badmeester, haalt dan in gezwinde spoed de handdoeken van de bedjes weg en gooit ze op een grote hoop bij de handdoeken-service-balie. Je kunt je voorstellen dat als de betreffende badgasten weer terugkomen bij de vermeend gereserveerde bedjes dit altijd weer hilarische taferelen oplevert, heerlijk.
ONHEIL
We raakten aan de praat met een andere Engelse dame die daar met man, dochter en schoonzoon wilden genieten van een fijne vakantie. De man (79) had recent zijn bekken gebroken, maar ze vertelde trots dat hij goed was herstelt en hij liep daar inderdaad weer rond, zonder krukken of andere hulpmiddelen. Dat bleek een kleine misrekening want hij gleed uit op de wat natte en gladde tegels op een hellinkje naar het zwembad en breekt z’n heup. Nou, als iets je welverdiende vakantie kan verpesten is dat het wel. Met gierende sirenes naar het ziekenhuis alwaar zijn heup is vervangen. Ze moesten wel even van te voren €18500 neertellen maar dan heb je wel wat.
Mooi was wel weer dat de man 4 dagen later weer in een rolstoel aan het zwembad zat, dat dan weer wel.
Zuster Christa kon mooi weer even oefen met prikken van Fraxiparine prikjes (tegen trombose) bij onfortuinlijke oude baas. Die hadden ze meegekregen met een papieren gebruiksaanwijzing en was toch wel wat lastig om zelf uit te voeren.
Onheil van een andere orde is dat je lekker aan het zwembad hangt, het is heet, je lijf glimt van de olie en zweet, dus je wilt wel even zwemmen om af te koelen. Dat liep echter anders.
Een Spaans kindje had namelijk een drolletje geproduceerd en aangezien Spaanse Pa en Ma het vertikt hadden om de kleine een zwemluiertje aan te meten, had het drolletje zich een weg naar buiten gebaand en dobberde prinsheerlijk tussen de badgasten in en bruinde lekker verder in de Spaanse zon.
Gelukkig had Pa het in de smiezen en viste het drolletje met een glas uit het water, gooide het leeg in de prullenbak en zette het glas in de bak met afwas. Mhh, het glas hebben we later er toch maar weer uitgevist en met het drolletje in de prullenbak verenigd.
Niet alleen Pa en alle overige badgasten hadden de bruine dondersteen zien drijven, ook de badmeester ontging de tumult niet en trok meteen een rood/wit lint om het gehele bad met de mededeling “La piscina está cerrada por las tres horas siguientes a ras” wat zoiets betekend als “Het zwembad is de komende drie uur gesloten om te spoelen”.
Ik kan je verzekeren dat de Spaanse familie een paar honderd boze blikken heeft gehad!
TRIPJES
Zoals tijdens de meeste vakantie hebben we ook nu weer wat tripjes gemaakt. Dat voorlichting over rolstoel-toegankelijkheid best belangrijk is werd al snel duidelijk.
Het eerste tripje was een boottocht vanaf Los Christianos naar Los Gigantos waar de dolfijnen wonen. Altijd lekker, uitwaaien op zee. We hadden gekozen voor een tocht met de Royal Delfin, want die was rolstoel toegankelijk. Het bleek best een grote boot, alleen dusdanig NIET-rolstoel-toegankelijk dat ik veroordeelt bleef tot de voorplecht (of hoe dat dan ook heet). Op zich niet zo’n heel slechte plek alleen sloeg het zeewater tijdens de trip over het dek en diegene die zich daar bevonden, ik kon alleen daar niet weg en daar heb je na anderhalf uur toch best genoeg van. Ook het toilet was niet bereikbaar voor me want ik kon de kajuit niet in vanwege het smalle deurtje en de toilet was helemaal achterin de boot. Met de benen over elkaar de tocht uitzingen heet dat!
Ook het tochtje naar het Loropark ging niet helemaal van een leien dakje. Die trip hadden we geboekt inclusief een “Discovery Tour”. Daar zat een lunch bij en een kijkje achter de schermen van het park.
Het eerste wat de aldaar toegewezen Belgische gids vroeg was echter “U kunt hopelijk toch wel een stukje wandelen?”. “Nou, nee”, pareerde ik zijn vraag en wees op de rolstoel onder mijn kont. “Je denkt toch niet dat ik voor de lol in dit ding zit?”
De Discovery Tour dirigeerde ons naar de diverse activiteiten op het park in een wel zeer strak tijdsschema. In combinatie met de zeer steile paden van de eerste categorie maakte dat we ons helemaal uit de naad hebben gewerkt om overal op tijd bij te komen. En tijdens dat harde werken zie je van de rest van het park niets meer! In mijn eentje had ik overigens het eerste pad al niet opgekomen, zo steil was het, dus Christa heeft zich ook aardig in het zweet gewerkt.
Het kijkje achter de schermen bleek onder andere in de kelder onder het pinguïn bassin te zijn en alleen bereikbaar via een fikse trap, ook al erg handig voor rolstoelgebruikers.
De toiletten was ook een verhaal apart. Invalide toiletten zijn normaal gesproken dermate groot dat je er met de rolstoel gewoon in kunt en dan nog genoeg ruimte heb om je ding te doen. Vaak samen met iemand die helpt, veel invalide mensen kunnen de sanitaire stop nou eenmaal niet alleen redden. Ik dan weer wel wel echter toen de toilet-mevrouw de deur had opengedaan (standaard op slot), mij naar binnen duwde en de deur achte mij sloot bleek ik met de rolstoel tegen de toiletpot aan te staan en kon mijn kont letterlijk niet meer draaien. Ga dan maar eens de kleding prepareren voor een zittende toiletgang en dan ook nog op de pot zien te klimmen. Nou ben ik al niet bepaald een slangenmens maar ik heb het geflikt. Als je dit kunststukje had kunnen filmen had je een mooie slapstick gehad die zeer volle zalen had getrokken.
Al met al kwamen we redelijk gesloopt weer bij het hotel terug……
Afijn, uiteraard hebben we dit gereclameerd bij TUI-host Roel. Veel discussie gehad over interpretatie over hoe je iets beleefd, terwijl het voor mij concrete obstakels zijn. “Ga eens een tijdje in een rolstoel door het park rijden, dan piep je wel anders” bood ik hem aan. Maar hij bleef volhouden dat het dan “zijn beleving zou zijn” en geen maatstaf voor wel of niet rolstoelvriendelijk.
We hebben die discussie maar afgekapt, de man was te eigenwijs (of stompzinnig) om inlevingsvermogen te hebben. Van de boottocht hebben we in ieder geval van één ticket het betaalde bedrag teruggekregen en hij beloofde dat die niet meer aangeboden zou gaan worden aan krukken zoals ondergetekende.
GEZELLIG
Tussen het harde werken in hebben we natuurlijk erg genoten en leuke mensen ontmoet. Zo hebben we een weekje opgetrokken met Klaas en Gea uit Groningen (op de een na laatste foto). Een erg leuk stel, door de wol geverfd door nog meer ellende dan wij hebben gehad, dus dat schept een band en levert diepzinnige gesprekken op, vooral na een fikse borrel 🙂 Alle gekheid op een stokje, het was vooral gezellig waarvoor onze dank!
Ook alle anderen die we daar hebben ontmoet hebben bijgedragen aan de fijne vakantie.
Wat ons betreft: Tenerife, tot volgend jaar!
Plaatjes vind je HIER
