De taxiritten naar en van het werk blijven hilarisch, je wilt niet weten hoeveel zo’n chauffeur allemaal weet , alleen weten ze het allemaal verschillend. Zo weet de een te vertellen dat alles in je lijf elektrisch gaat, maar dan echt àlles. Een ander weet te vertellen dat het gebruik van een accu en iets met naalden helend zou kunnen werken.
Weer een ander deelt al zijn malaise met me tijdens de half uur durende rit. Me nog rotter voelende dan dat ik instapte stap ik dan weer uit, maar wel gesterkt met het idee dat het blijkbaar altijd weer erger kan.
Onlangs had ik een chauffeur die werkelijk snip verkouden was. Dat was te merken aan de vreselijk neusophalingen maar ook aan de snotstroom die van zijn rechter neusgat rechtstreeks zijn mond in liep. Ik heb dan ook maar één keer naar hem gekeken, dat was genoeg om de rest van de dag een tikkie misselijk te zijn.
Nog iets leuks, ik heb namelijk gebowld……………ja kom maar even bij…………kan ie weer?
Gaat dat dan? Mwah niet zo soepel natuurlijk. Die bal is rete zwaar en de pinnen rete ver weg. En die lichte ballen hebben steevast zulke kleine gaten dat alleen een kleuter ze zou kunnen gebruiken. Het was erg lastig om de zwaai met zo’n bal te maken. Met één hand steunend op mijn wiel (met het nieuwe rubber) en met de andere hand een zwaai proberen te maken. Gekkenwerk dus want tijdens de zwaai draait mijn lichte rolstoeltje bijna een kwart slag in de rondte. Het resultaat: de eerste bal smeet ik tegen mijn enkel aan en de tweede gelukkig ook, maar dan heb je wel wat, namelijk dagenlang een pijnlijke enkel. Nadat vriend Hans mijn stoel tegenhield, en reken maar dat dat ook werken was, ging het redelijk. En alhoewel de meeste ballen zachtjes van rechtsvoor naar linksachter de goot in rolde, hebben we toch lol gehad. Nee, je moet het níet proberen 🙂
————————————————————————————————————————————–
Omdat bij het vorige bezoek aan de revalidatiearts het haar behoorlijk tegen viel hoe ik er nog aan toe was, ging ik vandaag voor de tweede keer heen om goed in kaart te brengen hoe de vlag er nu voor staat. Zoals verwacht zijn er behoorlijk veel bewegingen die sterk achterblijven. Dat merkte ik zelf al maar nu weten ze het in het MCA ook. Ik heb de afgelopen weken misschien ietsje gewonnen wat zich vertaald in soms iets gemakkelijker bewegen, maar altijd daarna weer afgestraft met een dag ellende. Functioneel gezien is er nog geen winst.
De afgelopen weken ben ik in de weer geweest bij de ergotherapeute vanwege fikse elleboog blessures. En dat is verrekte lastig als je zo van je armen afhankelijk ben. Uiteindelijk was de grootste vis die dit veroorzaakte de wielen van mijn rolstoel. Eigenlijk de hoepels waarmee je de wielen aandrijft. Die waren vrij dun en van erg glad aluminium wat er voor zorgde dat ik erg hard moest knijpen om mezelf voort te bewegen. Die z.g. hoepels zijn nu vervangen door hoepels bekleed met rubber. Hierdoor heb ik meer grip en zijn ze dikker waardoor ik niet zo hard meer hoef te knijpen. Dat heeft geholpen want de pijnlijke ellebogen zijn nagenoeg verleden tijd.
We struggelen door……
