Vandaag was het weer zover, het gesprek met de “gemeente” arts stond op het programma. Het is immers alweer bijna een jaar geleden dat ik mijn gehandicaptenparkeerkaart (scrabbelen iemand?) heb ontvangen. Die is toen uitgegeven als bestuurders+passagiers versie maar het was nog te bezien of ik het passagiers-deel zou behouden, want er zat best een kans ik dat ik na een jaartje er een stuk beter voor zou staan, uhh, zitten. Nou, ik zit dus nog wel maar niet beter. ABC-tje dachten we, maar dat werd bij de aanvraag van de verlenging van de kaart wel in twijfel getrokken.
“Dat moeten we nog maar eens zien” meldde de WMO-mevrouw-van-de-gemeente-Heerhugowaard-achter-de-balie, “het kost overigens €25,00 meneer!”
Natuurlijk, vertel eens iets nieuws: “Die krijg ik zeker weer niet terug als de kaart zou worden afgewezen?”
“Nee meneer, u begint het al een beetje te snappen hoe het hier in Heerhugowaard werkt”
Afijn, vanmorgen het gesprek met de ingehuurde arts gehad en na een half uurtje kwam er een grote plus op papier te staan. Een positief advies dus voor kaart. Kunnen we weer een jaar of vijf mee voort en een positief begin van de week. Geeltje goed besteed!
Mijn situatie is zo langzamerhand stabiel en dat is ook de standaard kreet geworden als mensen ernaar vragen:
“Hey René, tijd niet gezien man, hoe is het nou?”
“Nou, ik mag niet klagen, het is stabiel slecht” antwoord ik dan en is het meestal even stil. Is ook gemeen en ik nuanceer het dan ook meteen weer hoor anders stoppen mensen met vragen 🙂
Ik heb in een van de eerdere berichten euforisch over het gebruik van de krukken geschreven. Die euforie is wel wat verminderd moet ik zeggen. Ik had gehoopt dat gedoe met die krukken in de loop van de tijd we wat makkelijker zou worden maar dat gebeurt vooralsnog niet. Het blijft rete zwaar en aangezien ik niet alleen mijn linkerbeen moet assisteren met die krukken maar vooral mijn hele bovenlijf overeind moet zien te houden, blijft het een zware klus. Zodanig zelfs dat ik nu weer tegen een overbelasting van mijn armen en schouders aan hik. En dat kunnen we helemaal niet hebben want ik heb alles wat nog wel een beetje goed werkt heel hard nodig.
Dan maar een tandje minder met die stokken, het is niet anders.
Hoe is het dan met mijn meisje tegenwoordig? Nou, ook best wel stabiel slecht zeg maar. Volgende week wordt een hele spannende voor mijn arme meisje want die moet naar de pijnpoli om een paar knetterende zenuwen lam te laten leggen in haar nek. Mijn lieve eega barst zo langzamerhand de hele dag van de pijn en dat beïnvloed haar functioneren enorm. Zo kan ze hierdoor al een tijdje niet meer sporten en hoor ik naast me op de bank met grote regelmaat een pijnkreet, vaak alleen al na een kleine beweging van haar hoofd. Ook slapen is een doffe ellende en dat was al beroerd. Kon het nog beroerder? Ja, dat dus!
Het is dus te bidden dat de deskundigen op de pijnpoli zo rap mogelijk de boosdoener te pakken krijgen. De eerste behandelingen bestaan uit twee sessies over twee dagen verspreid (ja ja, dat is gemiddeld één per dag). Ze prikken dan de verdachte nek-zenuw aan en verdoven die. Als het de goede is dan wordt in een later stadium die nek-zenuw voorgoed de nek om gedraaid en blijft ze pijnvrij. Het wordt ook wel tijd en dan kunnen we wellicht het “normale” leven weer oppakken en vooruit kijken………
