Mag het een pilletje meer zijn?

Sinds de 21ste december loopt dat arme meisje van me in een nekkraag. Er zijn een tweetal herniaatjes geconstateerd via een MRI en om te kijken of die verder uitpuilen bij maximale uitslag van haar nek moesten er aanvullende foto’s worden gemaakt. Echter door de pijn kan dat op dit moment niet. Dus is er een nekkraag aangemeten en heeft ze een doos spierverslappers mee naar huis voor de broodnodige rust. Eind januari zou gekeken worden of de foto’s dan wel zouden lukken.

En toen volgde de kerst. Kerst 2013, we hadden er zin in. Alhoewel we in eerste instantie de boel rustig zouden houden had mijn meisje toch in een onbewaakt ogenblik mijn familie bij elkaar gescharreld voor een diner op 1e Kerstdag. Gezellig natuurlijk en ze heeft alleen nog mijn familie. Die van haar hebben haar al een tijdje geleden laten vallen. Dus koester je wat je nog wèl hebt.
De dagen vóór de kerst waren ouderwetse chaos in haar hoofd want veel te druk met regelen, voorbereiden en meer van die toestanden. Maar we wisten dat dat zou komen dus vooruit maar.

Dat de kerstdagen zouden lopen zoals nu het geval was hadden we van te voren niet zo ingeschat.
Op 1e kerstochtend om een uur of negen voelde ik een paar handen aan mijn rug plukken en hoorde Christa iets mompelen in de trend van “de mandarijn is gevallen” of zoiets.
Toen ze probeerde op te staan om naar de toilet te gaan zag ik al dat er iets helemaal niet in de haak was. Staan ging niet meer, praten ging moeilijk en haar armen leken wel ongecontroleerde slangen.
“kan niet wakker worden” mompelde ze nog, dus ik besloot haar te helpen met de tocht naar de badkamer.
Ja ik hoor je denken, ik, helpen, tuurlijk. Maar na een kluuntocht om het bed was ik toch in staat haar bij mijn rollator te krijgen en in een soort komedie-kapers optochtje gingen we samen door de slaapkamer en over de overloop. De badkamer is was een lastig obstakel maar ook daar heb ik haar in gekregen. Ondertussen had ik Roy al geroepen en die kwam ook z’n bed uit.
De afkorting CVA ging direct door mijn hoofd en belde meteen 112. En dan gaat het snel want binnen de kortste keren hadden we in opdracht van de mevrouw van 112 wat testjes gedaan en was de ambulance onderweg.
De ambulance broeders en zusters zagen ook meteen dat er iets goed mis was en ze werd terstond in de ambulance geladen om daarna met een gangetje van 160 km/uur (ik kon het toch niet laten om op de teller te kijken) en zwaaiend blauw over de Westerweg naar het MCA te blazen.
Aldaar bij de 1e hulp startte meteen het onderzoek gevolgd door foto’s. De uitslag daarvan was bemoedigend, geen hersenbloeding te zien, maar dat zegt niet al te veel want de vorige keren waren het infarcten ofwel afsluitingen. En die zie je niet op deze manier.
Het beeld wat Christa gaf kwam volgens de dienstdoende neuroloog niet overeen met een CVA en ze wist eigenlijk niet wat het wel zou kunnen zijn op dat moment.
Als ze in de middag nog steeds zo zou zijn en niet goed kunnen lopen dan moest ze een nachtje blijven ter observatie en zo geschiedde het ook. Ondertussen waren er al heel wat familieleden op de been en richting ziekenhuis getogen ter ondersteuning en daar sta je dan met z’n allen op 1e kerstdag.

We hadden haar standaard medicatie (een heel pakket) al van huis meegenomen naar het ziekenhuis maar tijdens het opname gesprek schoot me te binnen dat ze die diazepam voorgeschreven had gekregen. Omdat ik toch naar huis moest om spulletjes voor de overnachting in het ziekenhuis op te halen zou ik die medicijnen meteen ook meenemen. Dus hup, in de auto en samen met zoon- en schoondochterlief naar huis gereden.
Toen ik het doosje diazepam uit haar laatje pakte viel meteen het lege stripje op. Dat kon namelijk niet want ik wist dat ze tot dan toe maar twee keer een halfje had ingenomen. Het muntje viel eigenlijk direct en toen Roy in de vuilnisbak nog drie lege stripjes vond was voor ons meteen duidelijk waarom mijn meisje in haar huidige toestand terecht was gekomen. Die had dus ergens in de nacht zo’n 38 pilletjes opgepeuzeld.

Wat er dan door je heen gaat is niet goed te beschrijven maar emoties als boosheid, verdriet en ongeloof wisselden elkaar in rap tempo af.
Woorden gaan vloeien zoals “ze zal toch niet echt, nee toch, gotver de gotver, ze zal toch niet echt?………..” en meer in die strekking.
Ik heb wel meteen de telefoon gepakt en het gemeld aan de afdeling waar ze lag met de mededeling dat de oorzaak nu wel duidelijk was.

En dan kom je weer terug in het ziekenhuis. Christa lag bijna continue onder zeil om af en toe “wakker” te schrikken. Tijdens die momenten wakker was Christa gelukkig wel wat meer bij de pinken. Tja, wat moet je zeggen? Niets, alles?
Na mijn telefoontje met de afdeling is meteen de GGZ psychiater opgeroepen en die kwamen twee vrouw sterk kort na ons de kamer in. Het is gek maar iedereen gaat meteen uit van opzet. Wij ook om eerlijk te zijn. Maar mijn meisje gaf aan werkelijk van niets te weten en vooral er ook geen reden te hebben om zoiets te doen.
“Jullie hebben wel ellende zat” gaf de psychiater aan, maar dat was volgens Christa echt geen aanleiding om eruit te willen stappen. Integendeel, ons leven is wel verandert maar wel weer redelijk stabiel.
Ik heb zelf ook aangedrongen op een eerlijk antwoord en geloof haar onvoorwaardelijk als ze zegt geen aanleiding te hebben om zoiets te doen en dat ze zich er ook niets meer van te kan herinneren.
Ik zie mensen wel twijfelen over het gebeurde. Ze denken er het hunne van, en dat mag natuurlijk. Maar ik zíe ze denken van “ja tuurlijk! Ze weet van niets, maak dat de kat wijs” en “och, als ze eruit wil stappen doet ze dat toch wel, kwestie van tijd”.
Vooralsnog heb ik geen reden om te twijfelen aan haar oprechtheid. Noem het naïef, het zij zo maar ik geloof haar.

Uiteindelijk mocht ze tweede kerstdag na een tweede gesprek met de GGZ weer naar huis en knapt ze weer wat op. We hebben op tweede kerstdag alsnog eerste kerstdag gevierd met de familie, we hadden uiteindelijk voor een kapitaal aan boodschappen in huis gehaald en het zou eeuwig zonde zijn geweest om dat ongebruikt in de kliko te moeten dumpen.
Nu drie dagen later is ze nog wel heel moe en slaapt nog veel maar het gaat de goede kant op.
Elk medicijn wat ook maar een beetje gevaarlijk ruikt heb ik achter slot en grendel gedaan want je moet daar wel wat mee. Als iemand in staat is om in z’n slaap een doosje pillen leeg te smikkelen moet je tegen zichzelf beschermen.

We gaan de komende tijd deze gebeurtenissen weer wegkauwen, komt ook wel weer goed. Tijd schijnt (bijna) alles te helen, tenminste, dat wordt gezegd……….

EDIT: tekst aangepast/aangevuld om te voorkomen dat dingen anders worden gelezen/geïnterpreteerd dan bedoeld

Getagd , . Bladwijzer de permalink.

3 reacties op Mag het een pilletje meer zijn?

  1. Miriam en Gerard Bruijnse zeggen:

    Beste René, we hoorden in Breda al van jullie onfortuinlijke
    kerst, maar zijn trots op jouw en je geloof in Christa. We weten zeker dat jij het goed ziet en wij leven met jullie mee.
    lieve groet geermir

  2. Piet Kleijne zeggen:

    Rene,
    Wil een berichtje sturen maar het lukt me niet, maakt te veel los, bel je morgen.

    groetjes Piet

  3. Luc de Schepper zeggen:

    René, wat een verhaal (weer) en wat ga je hier meer dan ok mee om! Ook jij zal je zwakke momenten hebben, kan niet anders. Hopelijk helpt het enigszins dat je dit opgeschreven hebt en in kleine kring deelt. In ieder geval leven we met jullie mee en wensen we Christa en jou al het beste. Groeten Christine en Luc

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *