Kent u deze nog: RECHTSAF? Nou ik wel, die rit zit nog vers in mijn geheugen. Vandaag was het weer zover, de taxi om me vanaf het werk naar huis te vervoeren was te laat. Een een minuut of 20 maar, dus dat viel mee, het is veel erger geweest. Maar goed, ik had die tijd toch liever al thuis geweest met een fijn bakje koffie erbij.
Ik herkende de chauffeur direct en de angst sloeg meteen toe, maar het kan ook mijn goede humeur zijn wat meteen een knauw kreeg!
“Sorry sorry” roept de man meteen bij het openen van de deur “het is geheel mijn schuld, ik probeerde met de TomTom over het Tata terrein hiernaartoe te rijden”
Naast het feit dat het algemeen bekend is dat je geen navigatie op het terrein moet gebruiken, was de vorige ervaring me deze man èn de TomTom was al verre van geweldig en het was niet echt bemoedigend te horen dat hij acht maanden na dato nog steeds geen bal van dat ding snapt. Het is werkelijk of mevrouw TomTom chinees tegen hem babbelt.
Hij probeert nog wat goed te praten met “’t Is wel lekker oeweer hè” maar dat gaat de show niet meer redden ben ik bang.
Het Tata terrein af ging goed alhoewel erg langzaam. Op de Wenckebachstraat echter ging het alweer mis. Om een of ander onduidelijke reden gaat ie vlak voor het spoor de linkerbaan op, ondanks het feit dat hij even verderop rechts moet en vanaf hier al te zien was dat die baan vol en vast staat. Daar komen we nooit meer op natuurlijk. Ik besluit niet te corrigeren en dat was meteen mìjn eerste fout. Vlak voor het stoplicht van linksaf (rechtsaf is vrij van stoplichten) geef ik toch maar aan dat als we naar mijn huis moeten, rechtsaf tòch een stuk handiger is.
Met een “Ja ja, rechtsaf, ik oeweet het” doet hij de richtingaanwijzer naar rechts aan. Maar die baan stond dus vol. Dus moesten we wachten tot het rechtsaf circus ging rijden. En toen liep het achter ons ook vol met mensen die heel graag linksaf wilden en dat verkeerslicht stond al op groen. En dan mensen dus toeteren. Hard en veel. Allemaal.
Nadat de rechterbaan voorzichtig begon te rijden vonden we, met het schaamrood op mijn kaken (je voelt je toch een beetje verantwoordelijk hè), toch een gaatje om ertussen te kruipen.
Even verderop is het handig om links voor te sorteren, op de Velser-traverse moeten we uiteindelijk toch de linkerbaan hebben om uiteindelijk op de A9 richting Alkmaar te geraken. En aangezien de chauffeur hardnekking rechts blijft aanhouden en ik weinig trek had om in de tunnel richting Haarlem in te gaan, gaf ik toch maar de tip om de linkerbaan te kiezen.
Nadat de man de TomTom nog even snel de hemel in prees met “oeWat is het toch een handig apparaat” draait ie de linker baan op om meteen door te zetten naar baan voor linksaf. En daar moesten we natuurlijk niet heen want ik woon niet in Beverwijk.
Mijn kreet “Nee nee nee, niet weer, ga terug, je slaat weer te vroeg af!” helpt en de man stuurt direct weer een baan terug naar rechts, een medeweggebruiker de stuipen op het lijf jagend, want die werd fiks gesneden.
We raken gelukkig toch nog op de snelweg en hij sukkelt met een gangetje van 90 waar je 120 mag richting Alkmaar. Ik doe voorbij Akersloot nog een poging de gang erin te krijgen door het bord 130 aan te prijzen met “mooi hè, je mag hier sinds kort 130 km/uur rijden”
De chauffeur beaamt dat met “ja dat schiet tenminste op” om vervolgens met dezelfde 90 km/uur de A9 af te rijden. Ik heb het maar zo gelaten.
Bij afslag Heerhugowaard weer zo’n actie, namelijk vlak voor hij de afslag naar rechts in moet gaat ie doodleuk naar de linkerbaan. Als ik samen met mevrouw TomTom memoreer dat we rechtsaf moeten kan hij de taxi er bijna niet meer tussen wringen natuurlijk. Ik schrijf met nadruk “bijna” want met wat heftig voordringwerk laten ze hem er wel tussen.
Met zweet op het voorhoofd rijden we richting Oost-tangend ofwel de bekende “rotonde”weg. Daar moet je zo’n zes rotondes slechten en dat doet ie ook met de nadruk op slecht. Bij elke rotonde neemt ie namelijk aan de binnenzijde de stoep mee, vast erg goed voor de Mercedes velgen, not.
Uiteindelijk kom ik toch thuis, een half uur later dan gepland en een paar kilo lichter door angstzweet en een adrenaline smaak in mijn mond.
Er bekruipt me nog een andere gedachte en dat is dat aan het einde van de maand zo’n 130 taxichauffeurs de zak krijgen vanwege een misgelopen contractverlenging op Schiphol. Deze chauffeur is één van die ongelukkigen en voor hem vind ik het echt balen, alhoewel hij nog maar zo’n anderhalf jaar van zijn pensioen af zit. Maar voor de slachtoffers van zijn rijstijl is het pure euforie!
