Lek zitten!

Als je veel en lang achter elkaar moet zitten en je hebt daarbij ook nog eens geen zitvlees meer, dan is een goed kussen van levensbelang. Als je daar geen aandacht aan schenkt ben je snel uitgezeten en wordt het liggen. In Heliomare hebben we samen met de ergotherapeut een keur aan kussens uitgetest voor mijn “toestand”: van gel via schuim en ander nasaspul naar met luchtbolletjes gevulde kussens. Uiteindelijk kwamen we uit bij een kussen van het alom bekende merk Roho, een systeem waarbij je op een landschap van zwarte condooms gevuld met lucht zit. Geweldig, maar het heeft ook nadelen….

Vorig jaar ergens was het al een keer gebeurt: plotseling merk je dat je niet meer zit als de dag ervoor…….ofwel: lek! Ja, zo’n kussen kan lek. Nou heb ik wel een redelijk luxe uitvoering met vier quadranten die helemaal op je eigen lijf kan uitbalanceren. Is ook nodig omdat mijn linkerbeen/bil/onderrug combi een stuk dunner is dan rechts. Maar je, dlas zo’n deel dan lek raakt zit het voor geen meter meer.
Oké, plakken maar. Dat ging best goed, een paar maanden ging het weer goed, echter toch weer lek op hetzelfde punt. Weer plakken en dat hield tot begin maart. Op een gegeven moment houdt het plakken dan ook op. Dus de Fa Welzorg gebeld, ofwel de leverancier van het kussen. En dan wordt een lang verhaal nog veel langer:

“Tring, tring, tringgggggggg” en via een woud van kies 1,2,3,4,5,6 kwam ik uit bij de reparatieafdeling.
“Goedmorgen, met de mevrouw van Welzorg, de reparatieafdeling!”
“Moghuh mevrouw, met mij, luister, ik zit lek! Nou ja mijn kussen dan hè. En ik heb dit kussen hard nodig anders gaat het fout daar beneden!”
“Okeé meneer, dat is inderdaad lastig, ik ga een monteur sturen. Schikt woensdag u?”
“Ja op zich wel, maar ik heb het ding zelf ook al geplakt en het lek zit op een slechte plek wat volgens mij niet meer te plakken is”
“Nou dan kent u onze monteurs nog niet”
Echt wel maar dat ging ik haar niet vertellen natuurlijk.
“Laat maar komen dan, ik ben benieuwd, maar laat hem alvast maar een vervangend kussen meenemen!” zo langzamerhand wetende dat de meest simpele dingen vaak niet zo simpel blijken.

Ding dong zegt de deurbel vrolijk en ik doe open:
“Moguh meneer, ik kom voor uw kussen”
Ik wijs de man het lekke stuk rubber en hij zegt meteen “Dat kan ik niet meer repareren” en dat had ik al verwacht, dat dan weer wel.
“Die moet naar de fabriek. Ik stuur hem dinsdag op”
“Dinsdag pas?? Da’s pas over een week! En waar moet ik dan op zitten?”
“Ik heb een tijdelijk kussen mee, maar die heeft alleen een andere maat, die is wat groter”
“Wàt groter? Die is ruim 10% groter. Nou ja, het moet maar als er niets anders beschikbaar is”
De man taait af en ik probeer het tijdelijke en veel te grote kussen af te trimmen op mijn rolstoel en lijf. Het lukt redelijk maar blijft een compromis. Door de grote maat worden mijn bovenbenen net voor de knie wat afgekneld en daar gaan na verloop van tijd je voeten van tintelen. Maar het zal maar voor een week of twee zijn………….dacht ik!

Het is begin april en drie weken verder en Christa besluit maar eens te bellen, want zij is het nog eerder zat dan ikzelf.
“Tringggg, tringggg” Ook zij worstelt zich door het woud van keuzes: kies 1 voor, 2 voor, 3 voor enz.
“Goedmorgen, met de mevrouw van Welzorg, de reparatieafdeling!”
“Dag mevrouw, met het meisje van hem!” en legt kort en bondig uit dat het lang genoeg heeft geduurd en waar het blijft want “mijn man zit voor geen meter op dat noodkussen!”
“Mevrouw, heel vervelend allemaal, ik ga meteen bellen”
Nou dat deed ze ook en belde netjes terug met een antwoord: “Nou, het kussen ligt bij de fabriek op de testbank”
“Op de testbank?? Het is een kussen hoor, geen racewagen!”
“Ja mevrouw, maar het moet grondig worden getest na reparatie om herhaling te voorkomen. Maar volgende week komt het deze kant uit”
“Vooruit dan maar, we wachten nog even af dan”

De volgende week verstreek. En nog een week en nog geen bericht, laat staan een kussen!
Vorige week vrijdag pakte ik de telefoon maar weer eens, het is inmiddels eind april:
“Tring, tring, tringgggggggg”
“Goedmorgen, met de mevrouw van Welzorg, de reparatieafdeling!”
“Ja weer eens met mij” en leg alles weer uit en meldt dat ik het wel erg lang vind duren: “Waar blijft mijn kussen?” en probeer een lichte paniek in mijn stem te leggen.
“Meneer, ik ga meteen bellen, blijft u aan de lijn?” en het muziekje van “in de wacht” klinkt vrolijk uit de luidspreker van de telefoon.
10 minuten later: “Meneer?”
“Ja zegt u goede nieuws maar…”
“Ik kan niemand meer bereiken”
“Huh? Het is niet eens vier uur, hebben ze arbeidstijdverkorting ofzo?”
“Geen idee meneer maar ik ga maandag meteen weer bellen!!” pareert ze met een stem van ‘zijn ze nou helemaal gek daar bij die kussenfabriek’ en ‘ik zal ze leren maandag’.
“Nou ja, dat moet dan maar. Maar dit noodkussen ben ik echt meer dan zat, dus ik hoop dat het nu toch snel verholpen wordt”

Het weekeinde verstrijkt, zo ook de maandag, en de dinsdag. Bijna tenminste want aan het einde van de dag bel ik toch weer op.
“Tring, tring, tringgggggggg”
“Goedmorgen, met de meneer van Welzorg, de reparatieafdeling!” Mhh, nu een meneer, ben benieuwd!
“Dag, met mij, hoe zit het nou met mijn kussen……help me toch! Ik zit bijna zelf lek zo langzamerhand”
“Ik begrijp u meneer en ga meteen bellen” en hup daar is het muziekje van “in de wacht” weer. Klinkt nu toch al iets minder vrolijk.
“Meneer?”
“Ja?”
“Ik kan niemand meer bereiken, maar ik ga het morgen meteen weer proberen!”
Waar heb ik dat toch eerder gehoord?!
“Beste man, ik heb vrijdag precies hetzelfde antwoord gehoord en dat schiet niet op zo. Overmorgen krijg ik weer een collega van u en die herhaald alle zetten dan weer? No way!”
De man, wellicht onder de indruk, verzekert me dat hij morgen echt aan de slag gaat en geeft me zelf zijn naam om hem eventueel op te hangen bij zijn baas als ie het toch verzaakt. Enigszins overtuigd van zijn goede bedoelingen hang ik dan toch maar weer op en neem weer een afwachtende houding aan.

“Tring, tring, tringgggggggg”
“Goedmorgen, met de meneer van gisteren van Welzorg, de reparatieafdeling!”
“Hallo beste man, goed nieuws hoop ik?”
“Ja hoor, het kussen is verstuurd vanaf de fabriek naar onze afdeling in Zwolle en daarvandaan moet ie alleen nog even naar Amsterdam en dan naar Alkmaar waarna u af kunt spreken dat het kussen thuis wordt gebracht”
“Zo zeg, dat klinkt als een heel lang traject nog of vergis ik me”
“Het gaat goed komen meneer, als het kussen hier is (Amsterdam) dan bel ik u!

De volgende dag: “Tring, tring, tringgggggggg”
“Goedmorgen, met de meneer van gisteren van Welzorg, de reparatieafdeling! Ik heb nieuws”
“Oh, dat is snel” hem toch maar weer even een veer in de bekende reet stekend.
“Uw kussen is kwijt!”
“Kwijt zegt u? Hoe is dat nou mogelijk?”
“Waarschijnlijk heeft de chauffeur het kwijtgemaakt” meteen de schuld doorschuivend naar een ander “maar we gaan een nieuwe bestellen”
“Goed dan. En hoelang gaat dat dan duren?”
“Ik hoop met een weekje” alsof dat verkleinwoord de boel nog kan redden.
“Dan hoor ik wel als ie binnen is en ik een afspraak kan maken wanneer ie bezorgd wordt dan”
“Precies meneer, u begrijpt het al!”
Tja, helaas wel. Ik was zomaar bang dat het nog even zou gaan duren duren….

Maar warempel, twee dagen later gaat de telefoon:
“Tring, tring, tringgggggggg”
“Goedemorgen, met dezelfde meneer van gisteren van Welzorg, de reparatieafdeling!”
“Goedemorgen, goed nieuws hoop ik?”
“Jazeker, u kunt het kussen op komen halen hoor!” sprak hij op triomfantelijke toon.
“Nou top man, zal morgen worden maar ben er blij om” en ik hing verbaasd op. Dat zo’n nieuw kussen zo snel kan reizen!
Mijn meisje heeft de volgende dag het kussen opgehaald en bij mijn thuiskomst was dat dan ook het eerste wat ze meldde “Ja hoor, het is geaarriveerd ;-)”
Blijk het tòch mijn eigen kussen te zijn, gerepareerd, dat wel. Maar ik zit weer prima. Ach het duurt even maar dan heb je wel wat, eind goed, al goed!