Zo, het eerste vakantietripje in het “na-virus-tijdperk” zit erop. We hadden ad-hoc geboekt, want mooi weer in aantocht. Lekker met de kids in een huisje bij Landal op het park Klein Ruwinkel. Tijdens dat snel boeken vergeet een mens wel eens verder te kijken dan de nase lang is. Op het getekende plattegrondje van het vier persoonshuisje leek het allemaal wat groter dan in het echie, maar wat wil je, er stonden geen maten bij. De slaapkamerdeuren waren toch echt te smal om met mijn niet echt grote rolstoel door te komen. Ook de badkamer leek op het plaatje véél groter dan in werkelijkheid. En geen mogelijkheid om te zitten, ja, een tuinstoel, maar dan kon de badkamerdeur én de glazen douchedeur niet meer dicht. Kan ik net zo goed schuimend buiten in de regen gaan zitten, wat geen ramp had geweest met deze buitentemperaturen……..
De toegang tot het huisje was ook een tikkie lastig, nou ja tikkie, ik kwam zelf met de beste wil van de wereld dat hokje niet in vanwege de drempel van een cm of 20. Nou ben ik best handig met mijn stoel maar er zijn grenzen….
Maar goed, we hebben ons prima vermaakt. Zaterdag lekker door de Arnhemse binnenstad gerold, en het moet gezegd, Arnhem is een erg gezellige stad! Leuke winkelstraten afgewisseld met gezellige terrasjes.
Voor de zondag stond er een bezoek aan Burgers Zoo op het program. Dat bleek een fikse armtraining voor mij en duwtraining voor mijn familie. Zo zeg, die hebben daar steile paden! Daar sta je normaal gesproken niet bij stil en nu kon ik niet eens meer stil staan, want ik ging geheel vanzelf of vóór- of àchteruit.
Burgers is verder natuurlijk een prachtig dierenpark. Neem alleen maar Burgers Ocean, geweldig die grote aquaria. Hier en daar een paar plaatjes geschoten, maar moest achteraf fiks bewerken, ga maar eens een foto nemen door een stuk glas van 20cm dik en vet besmeurd met kinderhandjes-patronen. Ach, toch nog wel een paar aardige overgehouden.
Uitgerust Afgemat weer naar huis voor een nieuwe week. Vanaf volgende week ga ik drie dagen naar mijn werk. “Is dat niet wat voorbarig?” zegt mijn arbo-arts. Tja, wat heet voorbarig, ik had dan wel aangegeven dat ik na vier uur aan een bureau hangen het echt wel heb gehad, het wil echter niet zeggen dat ik mijn grenzen niet wil verleggen/opzoeken. Bovendien schrijft de wet voor dat beide partijen zich tot het uiterste moeten inspannen teneinde het re-integratieproces zoveel mogelijk goed te benutten.
Was alles toch maar zo simpel!
