Invloedrijke taxichauffeurs

Van de week was het weer raak, ik stond weer ruim drie kwartier op de taxi te wachten. Tijd om de centrale maar weer te bellen met de vraag of er nog iets mijn kant opkwam, want ja, ik heb ook wel eens helemaal voor jandoedel staan, oh nee, zitten wachten waarbij achteraf bleek dat de rit niet eens gepland was. En als er dàn nog een rit moet worden gestart kost het tijd, heel veel tijd.
“Ja, de chauffeur is onderweg maar kon het niet vinden, we loodsen hem via GPS nu naar u toe”
“Oh, fijn bedankt, prettig om te weten dat er iets onderweg is” praat ik terug en nam maar weer de al zo gewende afwachtende houding aan. Nou is het Tataterrein niet echt klein maar in ruim drie kwartier rij je het toch wel een paar keer in de rondte!
Afijn, een minuut of vijf later kwam de zwarte Mercedes dan toch in zicht en vrolijk zwaaiend lokte ik de auto mijn kant op wat zowaar lukte. Dat was fijn want ik heb ook al een paar keer meegemaakt dat ik de taxi, ondanks vrolijk zwaaien, alsnog in de kont keek en krijg dan nòg maar eens de aandacht.
De wat grijze en lijzige chauffeur stapt gracieus uit en ik besluit hem evengoed vriendelijk te begroeten met “Een hele goede middag!”.
“Nou, dat weet ik nog niet zo zeker” pareert de man “ik ben toch te laat?” Een manier van praten welke totaal niet bij zijn manier van bewegen paste. Grappig…..
“Uh ja, dat dan weer wel, maar ik weet dat het hier lastig te vinden is” waarmee ik de man meteen een gratis verontschuldiging mee gaf, de rit naar huis moest immers nog plaats vinden en dan hou je het graag gezellig!
Met “Wat een rotterrein hier, waardeloze adrescodes en slechte uitleg bij de poort” zette de man nog wat kracht bij zijn uitleg over zijn late arriveren. Vreemd, want deze chauffeur had me al eerder opgehaald en zo’n uithoek is het nou óók weer niet.
Nadat de man zuchtend en mompelend na een minuut of tien uitgepuzzeld was op hoe zo’n rolstoel nou eigenlijk in zo’n achterbak moet, stapte hij sierlijk in en vertrokken we, echter niet voordat hij zich had verzekerd dat ik mijn gordel om had, veiligheid voor alles!
De rit zelf verliep verder zonder problemen maar stil, erg stil. Jammer want ik had hem nog wel geholpen door een verontschuldiging voor hem in te vullen. Ach, dan maar stil. Kon ik mooi om me heen kijken. Hierbij viel zijn rijstijl wat op, dat bleek namelijk niet echt standaard.
Houdt een bestuurder normaal met twee handen het stuur vast, deze deed dit met twee keer twee vingers. Op zich niet heel gek en netjes op kwart over drie, maar dat hij deed dat op een aparte, feeërieke manier en zo zwierig wisselde hij dan ook van rijbaan.
Bij het naderen van obstakels zoals een stoplicht liet de man steevast het stuur een meter of vijftig van te voren los om met de souplesse als een ballerina de handen ineen te vouwen en onder de kin te positioneren en op die manier sierlijk uit te rollen. Ellebogen los in de lucht, kin op de handen. Heel bijzonder om te zien en ervaren.
Ook het pellen en nuttigen van een banaantje verliep met dezelfde bijna elf-achtige bewegingen. Had graag willen zien hoe de man een gsm naar zijn oor had bewogen maar dat mag natuurlijk niet.
Nou ja, uiteindelijk dus een rustige rit, alleen wat laat thuis.
“Een prettige avond verder meneer” wenst de man mij toe nadat hij de puzzel van de rolstoel had opgelost.
“Dank u chauffeur en hetzelfde” waarna de man zijn auto weer in zweefde.
Bij mijn eerstvolgende autorit richting therapeut betrapte ik me erop dat ik onbewust op eenzelfde manier mijn stuur vast hield. Met de vingers dus, maar vast niet zo feeëriek en dwong mezelf dan ook direct er mee te stoppen. Dat “naar buiten zweven” had toch ook niet gelukt. Gelukkig eet ik heel weinig bananen.
Wat is een mens toch beïnvloedbaar