Ja hoor, afgelopen woensdag was het dan zover, nieuwe wielen en rugleuning voor mijn rolstoel want de oude zijn door de handige Transaviavliegtuigladers in de PRAK GEDRUKT.
Toevallig hadden we het er in de auto over gehad, zo van “dat met die wielen en zo. Dat kan toch niet fout gaan verder?”. “Welnee” had mijn meisje gereageerd “het zijn maar wielen”.
Afijn, de alleraardigste monteur van Welzorg (ja echt) kwam netjes op tijd op de afgesproken tijd en stond trots met de wielen in zijn handen bij de voordeur. En met één blik op de splinternieuwe onderdelen zag ik het al, onbeklede hoepels ofwel blinkend en superglad metaal. En met rubber beklede hoepels heb ik toch echt nodig anders heb ik binnen en week weer een blessure aan mijn ellebogen. Met onbeklede hoepels moet ik verschrikkelijk hard knijpen in die hoepels om vooruit te komen en met regenachtig weer is het helemaal geen rijden, laat staan remmen.
Nou heb ik wel een reserve set wielen tegenwoordig maar de (goedkope) bandjes die daarop zitten geven zoveel strepen op onze vloer dat het na een uur rondrijden net de ijsvloer is waar de wereldkampioenschappen kunstrijden op gereden is, dus daar trek ik ook geen volle zalen mee.
De monteur gaat in ieder geval de boel weer proberen recht te trekken, dus de volgende bestelling gaat alweer de deur uit. Het zal ook wel weer een week of wat duren eer dat voor elkaar is en maar hopen dat mijn ellebogen in de tussentijd niet op gaan spelen. En dat ik niet met hoge snelheid (want ik kan hard rijden hè) de weg over gier omdat ik niet goed kan remmen door natte hoepels.
Helaas kan het nooit in een keer goed, wordt weer vervolgd…..
