Het fijnste van een week van huis zijn is het thuiskomen. Als ik mijn moppie weer lachend in de deuropening zie staan schijnt meteen de zon in mijn hoofd, heerlijk. Dat wilde ik maar even gezegd hebben!
Zo zeg, aandachtig typen terwijl de badkamervloer eruit wordt gejekkerd valt nog niet mee, wat een kabaal. Maar dan heb je wel wat als het klaar is. Bad eruit, badmeubel eruit, tegels eraf en daarna opnieuw opbouwen met allemaal nieuwe spulletjes. Wordt vast mooi en vooral praktisch want daar is het natuurlijk om te doen. Met twee van die manke Nelissen in huis moet je nou eenmaal wat.
Uiteindelijk hebben we besloten om het allemaal maar zelf te betalen, immers via de WMO route zouden we dat uiteindelijk via de torenhoge eigen bijdrage ook doen alleen in termijnen. En op deze manier houden we onze wensen in eigen hand.
Zo ook met de handbike: via de WMO wederom een eigen bijdrage terwijl het apparaat nooit van mij wordt. Daarom maar besloten er zelf een aan te schaffen. Toevallig stond er een hele mooie op marktplaats en die gaan we morgen ophalen. Op deze manier is het in ieder geval mijn eigendom en kan ik ‘m later ook weer eventueel verkopen.
Tja, de vorderingen van het revalideren. Nou, de rek in het herstel lijkt er wel een beetje uit. De beenbeugel waar ik eerder over schreef werkte niet zoals bedacht voor mij. En het was maar de vraag of ik de juiste beugel wel vergoed zou krijgen van de zorgverzekering, ze hadden er nou eenmaal al een vergoed. Blijkbaar is het “politieke steekspel” tussen de Heliomaarse artsen (is dat een goed woord?) en de zorgverzekering gewonnen door Heliomare want een betere beugel, een UTX, is reeds afgeleverd. En net op tijd want daar moet je wel mee leren lopen en ik heb nog maar zo kort daar.
Nou ja, lopen. De eerste stappen in de brug of achter een rollator gaan meestal wel redelijk, maar al snel verandert dat in wat moeizaam gestrompel en ben ik voornamelijk bezig mijn gammele romp overeind te houden. ’t Is maar te bidden dat dit in de toekomst toch wat beter gaat in die rug. Vooralsnog zit daar weinig verbetering in en is eigenlijk het voornaamste probleem. Het heeft namelijk grote invloed op elke beweging die je doet, zowel bij staan, zitten en liggen.
Nou maar eens beter nieuws: ik mag binnenkort weer autorijden want ben geslaagd voor de CBR test. Mijn remkracht met mijn rechterbeen was ruim voldoende (1070 terwijl minimaal 300 nodig is) evenals de snelheid van reageren bij een noodstop. Dus straks kunnen we weer wat verder weg dan Alkmaar. Niet in mijn eentje nog want de rolstoel in de auto krijgen is een brug te ver. Wie weet als ik mijn definitieve rolstoel heb lukt dat wel.
Gisteren een gesprek met de Tata bedrijfsarts, mijn chef, de HR functionaris en de jobcoach van Heliomare gehad en dat vond ik best positief. Het is de bedoeling dat ik ergens volgende maand met twee halve dagen ga beginnen waarbij het vervoer van en naar het werk wordt geregeld. Uiteraard wordt een bureaubaan, maar dat is dan maar zo. Als het uiteindelijk resulteert in een vaste werkplek komt alles toch nog wel goed.
Afijn, nog een dikke week en dan ben ik thuis, dan is de badkamer klaar en kunnen we gaan wennen en werken aan onze nieuwe manier van leven. Noodgedwongen weliswaar maar het is niet anders. Gelukkig hebben we veel steun aan mijn familie en onze vrienden.
Van moppie’s kant van de familie komt niets komma nul. Dat is sinds het overlijden van haar moeder op een soort non-actief gegaan jammer genoeg. Helaas is dat dezelfde periode waarin de eerste tekenen verschenen dat het in het koppie van moppie niet helemaal goed ging, wellicht een tia. Waar het na een driekwart jaar uiteindelijk in resulteerde weet iedereen, de CVA’s met alle gevolgen van dien. Ik had het al eens gezegd: “life is a bitch”, maar zoals de eerste zin van dit epistel aangeeft: gelukkig niet altijd!
