Een CVA, en dan?

Het is al weer even terug, maar om maar met de deur in huis te vallen, mijn meisje heeft op 12 november een CVA gehad. Nu zul je denken wat is een CVA?  Het is beter bekend bij mensen als een beroerte, iets met je hersens.

Het kunnen twee dingen zijn:  een hersenbloeding, dat is meestal wel duidelijk, dat geeft een zooitje in je hoofd.

Of  een herseninfarct waarbij een aderafsluiting ervoor zorgt dat een deel of delen van je hersenen geen of te kort bloed krijgt. En dat is ook niet goed voor je brein. Die laatste variant heeft Christa opgelopen. Plotsklaps, net voor het sporten. De week daarna naar de dokter en dan meteen naar het ziekenhuis alwaar de diagnose na twee dagen duidelijk was. Nou hangt ze gelukkig niet kwijlend in een stoel maar het hakt er best wel in. Overigens hebben ze littekens gezien van een eerdere en in het ziekenhuis heeft ze er nog eentje overheen gehad.

Wat merk je daar nou van zo’n herseninfarct (van horen zeggen natuurlijk, van mijn meisje): nou diverse dingen. Een gevoel van dronken zijn, vermindert zicht (soort sneeuw effect voor je ogen), je geheugen holt achteruit want ze weet niet eens meer wat in het weekeinde daarna allemaal is gebeurt. Maar ook moe zijn, heel erg moe zijn. Vooral  aan het einde van de middag (beetje afhankelijk wat ze allemaal heeft gedaan).
Zo hebben we van de week in de sneeuw een wandeling in de Schoorlse duinen geprobeerd te maken, nou, dat was na een minuut of 10 wel gedaan. Helemaal stuk zat ze.
Maar het meest last geven de psychische klachten. Het korte termijn geheugen laat haar pittig in de steek. Slapen is ook lastig. Daarnaast heeft ze heel veel last van de medicijnen, vooral hoofdpijn en obstipatie.

Andere zaken die erin hakken zijn o.a. het bericht van de bedrijfsarts die even zegt dat je voorlopig niet meer werkt. En dat tegen iemand die bijna leeft voor haar werk. Overigens niets dan lof voor de man, hij heeft ons uitstekend opgevangen.

Er is tot nu toe niet zo heel veel vooruitgang eigenlijk. Sterker nog, je merkt steeds meer dingen die anders zijn dan ervoor. Gelukkig zijn we vandaag eindelijk naar het revalidatiearts geweest en die heeft o.a. een NPO (neuropsychologisch onderzoek)  geïnitieerd om te kijken wat er nog wel werkt en wat niet in de bovenkamer. Daar zal dan een behandelplan voor opgesteld gaan worden om aan te gaan werken.
Daarnaast zal er intensief aan revalidatie worden gedaan om de lichamelijke tekortkomingen wat te verminderen. De moeheid, noem maar op.

We zijn nu een week of vier verder en wat me dan ook opvalt is hoe je omgeving erop reageert. Daar leer je dan wel weer wat van en het zet je wel weer even met twee benen op de grond, voor zover dat kan in zulke omstandigheden. Wel heel veel kaarten, dat dan weer wel, ook van mensen waar je dat dan weer niet van verwacht.

Al met al een heel intensieve periode. Een periode waar ik zelf ook best moeite heb om te bepalen waar ik het best mee kan helpen en steunen. Doe maar redelijk gewoon, dan doe je het wellicht het beste denk ik.

Ik schrijf dit niet om een medelijden bericht te creëren, want daar zitten we echt niet op te wachten maar omdat ik best veel vragen kreeg zoals “waarom ben je niet zoveel op het forum” en dat soort vragen. Begrijpelijk, vandaar dit bericht.