Afgelopen weken waren erg spannend, ze stonden in het licht van de WIA. Zo, zijn er al twee jaren om dan? Uh nou, voor mij niet, maar voor Christa wel! De eerste TIA kreeg ze ergens in maart 2010 in de periode dat haar moeder overleed en het eerste herseninfarct onderging ze in november van hetzelfde jaar. Tijd gaat zo snel als je lol hebt….
Nadat alle paperassen en aanvragen de deur uit waren (en dat zijn er wat kan ik je vertellen) lag er kort daarna de oproep voor de UWV arts lag in de bus. Christa’s angst was om volledig te worden afgekeurd. Dat zou ten eerste een fikse knap gegeven hebben in haar eigenwaarde en daarnaast gevolgen hebben voor haar werk. Ze werkt nog 16 uur in de week, weliswaar aangepast ten op zichten van vroeger maar ze doet het toch maar. En goed!
Met pijn in haar buik (en de mijne) zijn we de diverse gesprekken ingegaan. Eerst de UWV arts en dat bleek een positief gesprek. Hij was vol lof over het re-integratie traject wat het MCA heeft verzorgd (is wel verplicht maar toch) en prees ook mijn meisje voor haar doorzettingsvermogen om toch te willen blijven werken. Hij kon echter niets zeggen over de mate van goed- of afkeur, dat mag de arbeidsdeskundige namelijk uitvlooien.
Daar zijn we dus afgelopen week heen geweest. Wederom twee maal buikpijn! Dat werd gelukkig ook weer een erg prettig gesprek. In eerste instantie meldde de man dat hij er nog niet uit was of het nou volledig of niet volledig afkeur zou gaan worden want daar had hij meer informatie voor nodig, al neigde hij wel al naar niet volledig.
Na vele vragen en vele antwoorden was hij eruit. Mijn meisje wordt niet volledig afgekeurd en het MCA gaat haar voor 16 uur in dienst houden! De procentjes kunnen nog wat afwijken van 50/50 maar dat zou niet zo heel veel zijn gaf hij aan. Voor de uren maakt dat ook niet uit, wel voor de betaling. Maar dat zien we wel.
Weer een fikse hobbel geslecht gelukkig. Kom maar op met meer hobbels, we lusten ze rauw 🙂
Over het UWV gesproken, daar hebben we een abonnement op tegenwoordig. Ook voor zoonlief hebben we er mee te maken vanwege het omvallen van zijn werkgever Visser & Mol. Je zult maar net hebben getekend voor een koopwoning. Gelukkig heeft hij al weer werk gevonden via zijn schone vader, chapeau daarvoor!
Voor de zekere zekerheid is het bij het samen kopen van een huis wel erg prettig om vast te leggen dat en ook hòe je samen verder wilt. Om die reden gaan Roy en Samantha aanstaande maandag naar het gemeentehuis om aan te geven dat zij op maandag 24 september een geregistreerd partnerschap aan gaan. Op een klein puntje na staat dat gelijk aan trouwen, dus een hele grote stap in de prille relatie van de tortelduifjes. Zo zeker kan je dus gewoon zijn hè. Ach, wij kwamen na onze vakantie in London ook verloofd terug en we konden elkaar net een maand. Iedereen riep dat we gek waren maar we zijn van die groep “roepers” het enig stel waarbij de term “stel” nog geldt. In voor en tegenspoed was het toch? Precies! Hopelijk hebben we dat over kunnen dragen aan de volgende generatie.
Zei ik dat afgelopen weken spannend waren? Komende weken dus ook….
diep respect voor jou,je vrouw en jullie zoon.
wat hebben jullie enorm veel meegemaakt zeg.
en idd wat een respect ook voor je vrouw om te blijven werken,daar kan menigeen een voorbeeld aan nemen.
Thx, we hebben ons portie wel gehad zo langzamerhand. Maar niet getreurd, we kunnen nog heel wel wèl!