21 september, dag 18: Beijing en de hutongs

Vandaag zouden we een vrij te besteden dag hebben maar er is democratisch besloten dat we een tochtje door de hutongs gaan maken. Je kunt nou eenmaal niet uit Beijing vertrekken zonder de hutongs te hebben gezien.
We maken deze tocht met riksja's waarvan er een stuk of vijftien zijn geregeld. Een te kort dus. Nadat er toch nog eentje bijgekomen is "fietsen" we een half uurtje door de hutongs. Af en toe is er een tussenstop waar de gids het een en ander verteld over de hutongs.
Hutong stamt af van het Mongoolse woord hottog en betekent bron. Deze bron was vaak het begin van een woongemeenschap. De hutongs hebben geen eigen toilet maar de bewoners maken gebruik van gemeenschappelijke ruimtes. Gezellig met z'n allen zeg maar.
Na de riksjatocht wandelen we verder door de hutongs en bezoeken ook een van de kleine woningen. Hier vertelt een bewoonster hoe het is om er te wonen en zij vond het niet eens zo verkeerd. De meeste bewoners zijn oud en vinden het wel prettig om zo bij elkaar in de buurt te wonen.
We bezoeken ook een plaatselijke markt waar van alles en nog wat wordt verhandeld zoals vlees, groente, kruiden en fruit maar ook schoenen en lampionnen. Van die laatste hebben we er meteen zeven gekocht voor ons feestje, na flink afdingen natuurlijk.

We worden met de bus in het centrum van Beijing gedropt bij de Zijdemarkt. Een paar jaar terug stonden de verkopers achter kramen in de open lucht, tegenwoordig zijn ze gehuisvest in een zes verdiepingen hoog gebouw. Met airco. Op de benedenverdieping wordt voornamelijk kleding verhandeld. De duurste merken springen tegen je op. Maar we zijn gewaarschuwd, het is allemaal nep. En te duur, dus je moet afdingen. Dat lukt trouwens steeds beter naarmate de reis vordert. Het gaat het beste lukken als je maar gewoon heel laag inzet. Vragen zij 300 yuan, begin je zelf gewoon met 10 yuan. Tja dan verklaren ze je eerst een tijdje voor gek maar het handelen kan dan beginnen om te eindigen bij zo'n yuan of 50. En soms lukt het echt niet en loop je gewoon weg waarna ze vaak toch nog achter je aan komen rennen en je af kunt tikken. Het is een bizarre manier maar is wel grappig om te doen.

Vandaag moeten we ons eten zelf regelen en doen niet veel moeite om een knappe lunch te krijgen. We nemen een bakkie koffie bij de koffieshop om de hoek en moeten constateren dat het is gaan regenen. Buitje voor het stof dachten we nog. Maar na een uurtje hebben we het idee dat het stof ondertussen toch echt wel weg is en dat het voor ons wel mag stoppen. Maar dat doet het dus niet. We zouden nog een stuk door de stad gaan wandelen maar stellen het plan bij. We besluiten vroeg te gaan eten, bij MacDonalds. Of je nou in Heerhugowaard bij de Mac binnenstapt of in hartje Beijing, het maakt niets uit. Zelfs de tafels en stoelen zijn hetzelfde. Alleen de prijs verschilt pittig. Zo kun je hier met vier mensen voor nog geen € 7 eten. Dat dan weer wel.

Omdat het echt niet wil stoppen met regenen besluiten we naar het hotel terug te gaan. De taxi is de enige optie want we hebben geen idee hoe we met de bus en/of trein bij het hotel moeten komen.
Na een stief kwartiertje staan we echter nog steeds te wachten omdat alle taxi's vol zijn. Eén chauffeur staat onder z'n papaplu een sigaretje te roken, die heeft dus even niets te doen. We spreken hem aan en laten het kaartje van het hotel zien. Te ver en te druk waarmee hij ons duidelijk maakt dat hij niet gaat rijden. Tenminste niet zomaar. Voor 100 yuan wèl. En dat terwijl het een ritje zou moeten zijn van een yuan of 35. De oplichter. Nou is 100 yuan natuurlijk niet duur maar principieel als we zijn vertellen we de man dat-ie onze rug op kan en gaan we op zoek naar een eerlijke chauffeur.
Nou, dat was dus niet zo handig want er was werkelijk geen vrije taxi te vinden. Dus met de staart tussen onze benen weer terug naar de oplichter. "Doe dan maar voor 100 yuan" zeg ik tegen de man. "120" pareert hij in gebroken Engels. Dat was de druppel en ik slinger "%&^*&%#$@@" naar zijn hoofd, waarmee het hem wel duidelijk werd dat ik dit wel héél smerig vond. En dat hielp, de man nam het briefje van 100 yuan aan en hield vriendelijk de portieren open.
De rit naar het hotel was weer heftig. Om de ramen vrij te houden van condens had onze chauffeur de kachel voluit gezet. Van al die taxi's die er zijn treffen wij er een zonder airco. Nat van het zweet stappen we voor de deur van het hotel uit.

's Avonds nemen we nog een borrel in de veel te dure hotelbar maar we hebben geen zin in een nat pak alleen voor een goedkopere wijn. We hebben gelukkig nog een zak chips, dus die kauwen we ook nog even weg.
De laatste uren van de laatste avond in China gebruiken we om de koffers in orde te brengen. Morgenochtend is het alweer zover, we gaan naar huis, de vakantie zit er bijna op. Nog een keer dan....welterusten.