Een sterke en lang gekoesterde wens van Christa is begin mei in vervulling gegaan: we hebben een campertrip gemaakt. Eerlijk is eerlijk, het was niet mijn idee, integendeel, maar ik had beloofd om het toch maar eens te avonturen en maar kijken hoe we het vinden. Ik zag zelf veel beren op de weg, zoals te lang moeten rijden, gedoe met de rolstoel enz enz. Maar wellicht zou het meevallen.
Dus opzoek naar een camperverhuurder en we vonden deze in Camperverhuur Hoogwoud. Beetje passen en meten met de rolstoel, die moest achterin de bagage “garage” passen en dat lukte. Bewegen binnenin de camper en achter het stuur plaatsnemen ging ook redelijk goed op dat moment, zo’n camper is best hoog maar ik kwam erin. En zo kwam het dus dat we de camper hebben gehuurd voor een klein weekje begin mei.
Op mijn verjaardag zijn we richting Duitsland vertrokken. Van te voren hebben we een aantal camperplaatsen opgezocht om een beetje houvast te hebben waar we heen moesten rijden. Als ik moe zou worden van het sturen konden we stoppen om even lekker de “benen te strekken”.
Op dag 1 zijn we beland in Neukirchen-Vluyn, een camperplaats achter een hotel. We waren daar niet alleen, er stonden nog twee campers. In het hotel konden we de camperplek betalen en kregen we een camp-cart waar we €5 op hebben gestort en waar we de elektriciteit mee konden activeren en water mee konden tappen. Het toilet/douche gebouwtje was echter nog dicht, ze waren nog in een soort winterslaap blijkbaar. We betaalden daardoor ook wintertarief voor de plek, een whopping €8 voor een nacht. Water- en elektriciteitskosten werden dan van die €5 op de kaart afgehouden. Het activeren van de elektriciteit was een spannende bezigheid. Een paal waar de stekker in moest met een berg knopjes en een display wat maar half werkte. Maar ik kreeg het voor elkaar dat in de camper op het bedieningspaneel werd aangegeven dat we stroom hadden. We hadden douche en toilet bij ons dus wie doet je wat. In de middag nog even het dorpje bekeken en verder lekker bij de camper gezeten, het weer was prima.
De volgende dag klaarmaken voor vertrek, dus alles afkoppelen, de schoonwatervoorraad aanvullen, de vuilwatervoorraad aftappen en de toilet-cassette legen.
Nou lijkt alles makkelijk maar de schoonwaterkraan was niet aan de praat te krijgen maar we zaten nog niet zonder, de toilet-cassette bleek voor Christa eigenlijk veel te zwaar en de elektriciteit bleek ’s nachts alweer uit te zijn gegaan. Het aftappen van vuilwater ging wel goed, een kwestie van de afsluiter open draaien.
Op dag 2 zijn we richting Neustadt an der Weinstraße gereden, dat was wel weer een pittig eindje tuffen hoor. En mega druk op de snelwegen en regen onderweg. Maar we zaten droog en onderweg een paar keer stoppen voor een bakkie is met zo’n camper dan wel weer handig.
Aangekomen bij Weingut Schäfer bleek er geen plek. Gelukkig hadden we wel wat alternatieven daar in de buurt op ons lijstje, dus hopla naar het eerste alternatief. Daarvoor moesten we door een dorpje heen met de smalste straatjes die ik ooit had gezien. En dat met het grootste voertuig wat ik ooit in heb gereden. Het was werkelijk millimeter werk. Het eerste alternatief hebben we nooit kunnen vinden, ik moest ergens midden in het dorp rechtsaf waar geen rechtsaf mogelijk was. Op naar het tweede alternatief waarvoor we weer door hetzelfde dorp moesten maar dan aan de andere kant. Veel weggetjes afgesloten en na 234x hetzelfde rondje te hebben gereden gaf ik het op.
Dan maar op naar de bestemming van dag 3, doen we die maar op dag 2, geen probleem. Dat moest dan een Knauscamping in Bad Dürkheim worden. Daar aangekomen bleken ook de camper plaatsen vol, maar ze hadden nog wel een plek op de “hoofd” camping zelf, dat was wel een premiumplek met een bijbehorend prijskaartje. Maar omdat het al laat in de middag was hebben we die maar genomen en meteen voor twee dagen, we hadden immers de originele bestemming van dag 2 nooit bereikt. Maar we konden wel van alle faciliteiten gebruik maken, jottum!
Het toilet/douche gebouw zag er heel aantrekkelijk uit en ben meteen op zoek gegaan naar een toilet voor mankepoten. Die was er, zelf een toilet èn douche gelegenheid. Alleen een dingetje, die was op slot. Geen punt, Christa hobbelde naar de receptie om de sleutel te halen, maar bleek niet te kunnen. Er is daar een Eurosleutel systeem waarmee je in heel Europa voorzieningen voor gehandicapten zoals toiletten en douches kunt ontgrendelen en gebruiken. Nog nooit van gehoord natuurlijk, ik voel me dan ook geen gehandicapte maar voor een keer moest dat dan maar.
Dat was dus te rooskleurig gedacht want Christa kreeg mooi geen sleutel mee, “want die hadden ze niet meer”. Naar hun zeggen was die sleutel niet terug gebracht te zijn door een campinggast. Dat leek ons stug want hoe maken ze dan schoon? Daar moet ook de deur voor open toch? Maar ze waren niet vermurwen, er kwam geen sleutel en René moest lekker het normale douchehok in. We hadden gelukkig wel mijn eigen douchestoeltje mee, maar mijn rolstoel paste niet in het douchehokje dus daar moest Christa dan maar even op passen. Wel lekker gedouched hoor, dat dan weer wel. Voor het toilet bleef ik aangewezen op het krappe toiletje in de camper, het was wat het was.
Waar we ook wel achter kwamen dat ik in de camper weinig kon uitrichten, ik kan niet even staan om ergens mee te helpen. Thuis rol ik natuurlijk gewoon in de rondte en dan kan veel want zittend heb ik mijn handen vrij. In de camper kan ik niet veel en er kwam veel op Christa’s nekje, die ook al niet meewerkt evenals haar handen (artrose is a bitch) . Die avond hebben we wel erg lekker gegeten in het restaurant wat naast de camping lag.
Het was warm die dag, dus hadden we een raam open gezet. ’s Avonds werden we echter getrakteerd op een fikse hoosbui, maar kregen we het raampje niet meer dicht. Een fiks nat pak voor Christa als gevolg van een poging om het raam vanaf de buitenkant dicht te doen, dit lukte dus niet. Dus de camper-eigenaar maar gebeld en ik kreeg te horen dat dit wel eens vaker gebeurt. Met een beetje aan de “uitzetarmen” rommelen loste dit probleem gelukkig op.
De volgende dag zijn we gezellig samen naar het dorpje gewandeld, het was mooi weer en we hebben ons daar prima vermaakt. Ook lekker een dag niet rijden, dus we hadden alle tijd.
De dag daarop moesten we weer verder, dus de elektriciteitskabel weer afkoppelen en opbergen, schoonwatertank weer vullen, vuilwater weer aftappen en de toiletcassette legen. Dat laatste kon in een speciaal hokje waar al iemand druk bezig was met zijn cassette. De tank waar de cassette in geleegd moest worden was vrij hoog en dat ging bij die man niet helemaal goed waardoor de inhoud van zijn cassette tegen de plinten klotste. Dus die moest met de waterslang de boel schoonspoelen. Een vieze bedoening waar mijn meisje niet echt van heeft genoten, maar het geeft wel meer betekenis aan het woord Scheiße!
Afijn, zo kom je zomaar op dag 4 uit. We zouden eigenlijk naar Hauenstein rijden waar een camperplaats naast het Deutsches Schuhmuseum zou zijn. Maar dat was nog een stuk zuidelijker en we besloten om alvast weer richting het noorden te gaan, gestuurd door het sluimerende gevoel bij Christa dat dit toch niet echt ging zoals ze zich dat had voorgesteld. Het weer naar huis gaan lonkte best wel. Maar dat zou in één dag veel te ver rijden zijn dus er moest nog een tussenstop gemaakt worden en dat werd een camperplaats in Moers.
Daar aangekomen bleek er in ieder geval plek zat te zijn, alleen de slagboom was dicht en weigerde open te gaan. Dat ding de grond uit rijden was ook niet de bedoeling dus maar even zoeken hoe en wat. Er was geen huisje of kantoortje, maar wat dan?
Er was wel een soort prikbord met allerhande paperassen en op een gegeven moment viel mijn oog op een pamflet met een QR code. Zou dat wat zijn? Ik k wam op een site waar ik mij eerst moest registreren. Dat liep muurvast op het maken van een wachtwoord. Uiteindelijk lukte dat toch, vraag mij niet waarom plotseling wel, en ik kon een nacht reserveren tegen betaling van ik dacht €10 en met gebruik van elektriciteit en water. Goed geregeld.
We wilden nog wel even Moers in, gewoon gezellig en om een hapje te eten. De Duitse meneer naast ons wist te vertellen welke richting we op moesten lopen en hij had het over 10 minuten. Duitse minuten bleken minstens drie keer zo lang te als de Nederlandse standaard minuut want na een half uurtje hobbelen was er nog geen centrum in zicht. Uiteindelijk hebben we het natuurlijk wel gevonden en het bleek een heel gezellig en hebben ons daar prima vermaakt en het pizzarestaurant was erg goed!
Dag 5, tja, wat te doen, gaan we nog een camperplaats zoeken? Elkaar aankijkend was het plan snel gesmeed, we gaan lekke naar huis. Dusssssss de elektriciteitskabel weer afkoppelen en opbergen, schoonwatertank weer vullen, vuilwater weer aftappen en de toiletcassette legen. Het camperleven viel Christa (en mij ook) zwaar en anders dan gedacht. Het idyllische beeld wat zij had blijkt in de praktijk anders uit te pakken. We hebben ons best vermaakt hoor, maar het is gewoon niet ons ding, teveel gedoe en te zwaar. Dat kun je alleen achteraf bepalen dus het is goed dat we het hebben geprobeerd, deze kunnen we afvinken, maar er komt geen volgende keer….
Nou, in ieder geval heeft het weer wat anekdotes opgeleverd. Volgende vakantie maar weer naar een RIU hotel hè.
Zo is dat Luc. Alhoewel vliegen wel een ding is geworden en we dat liever niet meer doen 🙄