Buikbal….

Eind vorig jaar liep ik de trap op en als ik met rechts een stap maakte voelde ik het voor het eerst, een licht gevoel of er iets extra’s rechtsonder in mijn buik zat. Niet pijnlijk of zo, maar wel iets en het zit vrij diep. In de periode daarna was dat af en toe wel en af en toe niet voelbaar en verder niet pijnlijk, maar wel heel vreemd. Voor mijn gevoel had het de grootte van een grote knikker.
Eerst een poosje doorgesukkeld maar omdat ik het steeds vaker voelde en er blijkbaar toch iets zit wat er niet hoort ben ik ermee naar de huisarts gegaan. Zij vertelde dat het eventueel een opgezette lymfklier zou kunnen zijn en heeft mij nagekeken, maar er was weinig te voelen. Ik gaf aan dat verder niets doen voor mij geen optie was en zei “Het moet niet zo zijn dat ik over een jaar in mijn kist lig en dat mijn vrouw zegt “hadden we maar meer gedaan!”.
Dus werd ik voor een echo naar het ziekenhuis gestuurd waarbij ik me tegelijkertijd wel wat zorgen begon te maken. Iets met je lymfe kan ook narigheid betekenen.

De echo werd gedaan en de uitslag was: niets te zien. Op zich fijn natuurlijk, maar ja, ik voel toch dat er iets zit. Er gaat een klein half jaar overheen en ik heb het idee dat de knikker groeit, in mijn beleving van een knikker naar een golfbal of kleine gehaktbal, kies maar uit. Dit lijkt me niet zo heel goed, dus ik weer naar de huisarts. Weer fysiek onderzoek en warempel, zij leek iets hards te voelen. Ze vroeg wat ik nu wilde. Weer een echo, bloedonderzoek? Samen bepaald dat er eerst een bloedonderzoek gedaan zou worden. Zo gezegd zo gedaan, de uitslag? Niets bijzonders te zien, dus niets kwaadaardigs, geen ontstekingen.
Wat nu dan? Nou, maar weer een echo, want intussen kon ik de plek des onheils wel beter aanwijzen. Dus hoppa, naar het ziekenhuis voor echo numero due. Ook tijdens de echo voelde zij nu ook iets hards, maar op de echo was niets te zien. Geen gekke gezwellen, tumoren of andere ellende. Op zich is ook deze wetenschap fijn, maar ik voel nog steeds een bal. En nadat zowel de huisarts als de radioloog best hard in de buik hadden zitten poeren en het “harde ding” hadden beroerd, is het ook pijnlijk geworden. Het houdt klaarblijkelijk niet heel erg van aanraking!
Wel werd door de radioloog het syndroom van ACNES genoemd, een beknelling van een buikzenuw. Wellicht iets om nader te onderzoeken. Een aantal symptomen komen wel overheen, alleen heb ik het gevoel dat het dieper in mijn buik zit.

Afgelopen augustus was de pijn verder toegenomen en slaap ik er ’s nachts niet goed van en trok intussen ook rechtsonder naar mijn rug. Ik ben al niet zo mobiel maar de paar stapjes die ik kan maken worden erg lastig door de pijnklachten. Ook de rolstoel in de auto tillen wordt lastig en als dit nog erger wordt gaat mijn mobiliteit naar de haaien.
Weer de huisarts benaderd en het kon zijn dat een periode met pijnstillers de boel kan sussen en dat de pijn daarna wegblijft, als dit niet helpt zou een bezoek aan de pijnpoli iets kunnen brengen, daar kunnen ze de vermaledijde zenuw blokkeren.
De pijnstilling heb ik een poos geprobeerd, maar helaas dat hielp niet echt. Wederom maar de huisarts geconsulteerd en dat heeft geresulteerd in een afspraak bij de pijnpoli waar ik begin december terecht kan. Als het geen ACNES blijkt te zijn moeten we terug naar de tekentafel.

Ken je dat? Als je naar de tandarts moet is op uur u altijd de pijn weg, je kent het wel. Sinds de afspraak bij de pijnpoli in de agenda staat is de pijn minder geworden, je zal het altijd zien. Maar het is niet weg en ik voel sowieso de aanwezigheid van die “bal” altijd.
We gaan meemaken en het blijft spannend  vind ik….