Na weer een dag op het werk stond op de juiste tijd (chapeau) de taxi te wachten, een busje dit keer. De chauffeur hielp me de bus in, want een zeer hoge opstap. De rolstoel werd er in gefrommeld en vastgezet met een veiligheidsriem.
“Mag ik vragen wat je heb man! je loop niet goed!”
“Uh ja natuurlijk” en ik vertel in het kort mijn verhaal over Marokko (dat bleek zijn vaderland) en de tijgermug.
“Jee man, klinkt erg. Maar ik ben ook geprikt met tijgerbij, in vinger (chauffeur wijst trots vinger aan). Mijn broer had hele doos tijgerbijen gekocht, voor die bloemen, die heb hij, die vliegen dan zo rond en gaan op die bloemen zitten en dan gaan die open man, echt moi. Vinger is nooit meer goed gegaan hoor!”
Mhh, dat geeft geen hoop, maar ik vertel hem dat het bij mij een mug was en dat hooguit de tijgerstreepjes op zijn rug wellicht op een bij lijken. Tevergeefs….
“Echt balen man, bijna onmogelijk dat gebeurt, je moet over de hele wereld gaan vragen man, over die tijgervlieg, pff, balen man!”
De beste man ging zo de rit verder, enthousiasme alom, dat dan weer wel!
Thuisgekomen kreeg ik weer alle assistentie die ik maar kon wensen, perfect.
“Ik hoop echt dat goed kom man, echt! niet als vinger”
“Dank je chauffeur, jij ook beterschap met je vinger”
Just me…
