Afscheid nemen bestaat (niet)

Zo heb je het en zo is het weg. Dat gaat vaak zo, maar in sommige gevallen gaat het toch om wat grotere zaken.

Onze zoon Roy en zijn lieftallige vrouw Samantha hebben onlangs de sleutel van hun huis gekregen. En dus betekende dat werk aan de winkel, veel werk. En dat was een hele lastige voor me. Lastiger dan ik van te voren kon inschatten. Want ik kan dus niet zoveel, daar wordt een mens op zulke momenten wel even met de neus op de feiten gedrukt en dat doet zeer.
De praktische hulp is dus voornamelijk van anderen gekomen. Roy’s schoonouders Henk en Agnes en mijn meisje hebben daar zowat geslapen de eerste weken. Ook vrienden en kennissen hebben zich uitgesloofd, alhoewel dat anderen waren dan verwacht.
Heb ik dan niets gedaan? Jawel, wat elektra dingetjes besteld, slimme opmerkingen maken en vooral in de weg rollen. Oh je, ik heb geholpen met het voegen van de tegelvloer. Dat lukt niet goed en zeker niet zo lang en resulteerde in 2 weken pijn in mijn lijf. Slim hoor!
Ach, ter compensatie hebben we dan maar financieel wat extra bijgesprongen, dat kon dan weer wel.
Van de week was het zover dat ze hun bed ook meenamen naar het nieuwe huis. De deur gaat achter hun dicht en dan besef je het, hij is weg. Nou ja weg, niet uit je leven maar het is wel heel anders. Je kind woont niet meer thuis en gaat nu echt zijn eigen leven oppakken. Was het afscheid? Natuurlijk niet, ze wonen om de hoek. Het is alleen anders. Maar het doet toch wel wat. De vaders en moeders met ervaring weten precies wat ik bedoel!

Samen met het verhuizen van Roy en Sam zou er ook een einde komen aan de logeerpartij van hun lawaaipapagaai Kippie. Nou ja, eigenlijk een kaketoe, zo’n witte met een kuifje.
Elke ochtend zat ie bij me op schoot lekker zichzelf te poetsen of lekker kattenkwaad uit te halen. Gisteren trok ie nog mijn bakje yoghurt van het bureau, wat natuurlijk een puinhoop gaf.
Die hebben ze gisteren opgehaald. Dat betekend rustigere dagen, want het gevleugelde beestje heeft me daar een strot. Maar ook de momenten waarop ze lekker ’s avonds op mijn schoot lag zijn voorbij, dat dan weer wel. Afscheid nummer twee dus. Oh nee, die kip woont ook om de hoek, we kunnen haar bijna horen waarschijnlijk 🙂

Tussen alle verhuizingen door heb ik ook nog het besluit genomen om mijn zware Nikon spullen van de hand te doen. Een beslissing waar ik zo’n twee jaar over heb gedaan in de hoop dat ik het toch nog eens normaal zou kunnen hanteren. Helaas is dat niet het geval gebleken. Ik kan niet eens met lege losse handen zelfstandig goed rechtop zitten, laat staan met een camera plus objectief van een kilo of drie.
Nou had ik al een lichter alternatief aangeschaft maar mijn geliefde spiegelreflex spulletjes van de hand doen was toch even een lastige. Gelukkig is alles redelijk goed verkocht en aan mensen waar ik een goed gevoel bij heb. Nou kan je bedenken “wat kan dat nou schelen” maar ik wil daar, als emotionele wanhoop, een goed gevoel over hebben. En dat heb ik nu.
Was dit dan afscheid nummer drie? Van de Nikon spullen wel ja, want die wonen niét om de hoek…….

De komende tijd gaan we de bovenverdiepingen van ons huis her-inrichten. We hebben nu de ruimte dus komen er aanpassingen om alles vooral toegankelijker te maken voor onze brakke lijven. Dat betekent kasten versjouwen, oude kasten wegdoen, nieuwe kasten opbouwen, noem maar op. Er zijn veel dingen die we niet zelf kunnen maar we worden gelukkig geholpen door goede vrienden en familie! We gaan het, tussen werken bij de bazen door, vast nog druk krijgen!